Deel 64: Werken voor SABIC in Riyadh/Saudi Arabia

Week: 11 oktober – 8 november

Thema: Aanstaand vertrek en Actieve dames


Na enkele weken vakantieverslagen is het nu weer business as usual, Hoewel. Van allerlei kanten komen er vragen; telefoontjes en mails welke betrekking hebben op het naderend eind van mijn verblijf in het Kingdom. In dat kader zijn er steeds meer zaken welke aandacht verdienen. SABIC-medewerkers vertellen me de stappen van het repatriëringsproces; verhuizers bellen wanneer ze de balans kunnen komen opmaken en de datum waarop ze kunnen inpakken; de compoundbeheerder komt langs om aan te geven wat ik moet achterlaten en wat ik mee mag meenemen. Dat laatste is overigens een complete uitzet. Servies; potten; pannen; bestek; strijkijzer en strijkplank (beide nog in de verpakking!); handdoeken; mixer; koffiezetapparaat enz. Het mag allemaal naar Elsloo!

Een ander aspect wat aandacht vraagt is natuurlijk het afscheid van collega’s en vrienden. In aflevering 62 schreef ik dat “Beate aus Münster” o.a. als stelregel heeft: “Vergeet alle culturele aspecten die je kent uit je vaderland en stel je in op een nieuwe wereld”. Aan deze vuistregel moest ik denken bij het reserveren van het afscheidsdiner.

Telefonisch lukt het niet om tot een afspraak te komen, dus ben ik naar “Najd Village; het uitgekozen restaurant; gegaan om ter plekke zaken te regelen. Bovendien een gelegenheid om nog eens even voor te proeven. Bij binnenkomst geef ik aan te hebben gebeld voor het “Farewell Dinner”. De manager geeft de indruk dat hij inderdaad hiervan weet en zal “immediately” bij me komen om over de reservering te praten. Eten; zoals verwacht overigens van prima kwaliteit; en natafelen nemen zo’n twee uur in beslag, maar kennelijk is de man te druk met andere zaken en dus ga ik maar eens uit op onderzoek.
“Hi Sir. One moment!”; hij geeft mij de telefoon en vraagt om langs deze weg te reserveren. Ik leg uit wat de bedoeling is; dat er wellicht ook dames zullen komen; dus krijg ik een nieuw nummer en wordt doorverwezen naar “Mr. Mustafa” van de family-sectie. “Sir I am in the restaurant . Can I meet Mr. Mustafa?” “Of course. Go to the family section”. Dat is niet zo eenvoudig, want de family-sectie heeft een aparte ingang en dus moet ik buitenom. Je moet er wat voor over hebben om afscheid te kunnen nemen van vrienden en collega’s, maar begin wel te begrijpen waarom een telefonische afspraak niet lukte.

Het is erg druk bij de “Families”; dus ik neem even de tijd om te observeren en om te ontdekken wie “Mr. Mustafa” is. Veel tijd kost dat niet; meteen valt een zeer luidruchtig commanderende man op. Ik zie wat glimlachende gezichten van obers. Nemen ze hem niet helemaal serieus of zijn ze wellicht een beetje bang? Volgens mij zou in Nederland de eerste de beste ober direct zijn biezen hebben gepakt. Inderdaad het is “Mr. Mustafa”; snorretje; grijs haar; strak kapsel; streng uiterlijk; “law and order” straalt van hem af en niet het type dat ik in de family-sectie had verwacht. Hij is naar mij wat kortaf; zakelijk vriendelijk. Mogelijk speelt de drukte ook een rol. Hij laat een grote, authentiek Arabische, ruimte zien; geeft aan wat de condities zijn en vraagt naar de datum. Als het allemaal “No problem” is, pakt hij de agenda en blijft maar bladeren. Lijkt mij toch niet zo moeilijk om naar 4 december te gaan. Tenslotte pakt hij een blanco blaadje en vraagt om mijn naam. Je krijgt de neiging om het vertrouwen te verliezen, maar zo gaat dat nu eenmaal.
Ik bied aan om de naam op schrijven want het gaat om een “Dutch name”. “Deutscher Name?” “No Dutch” ”Woher?” “Aus der Nähe von Maastricht”. “Aahh”. Hij blijkt enkele jaren in Duitsland te hebben gewerkt. Of zijn stijl daar niet werd gepruimd? Volgende keer nog eens wat dieper graven in zijn achtergronden. Hopelijk heeft hij toch wat van de Duitse gründlichkeit meegenomen en komt dat blaadje op de juiste plek in de agenda. Ins’allah. Niettemin is er een “Vielen Dank und Auf Wiedersehen”. Dus laten we het erop houden dat de zaken in orde komen. Een afspraak is niet altijd zo helder als je deze graag wilt hebben, maar met enige follow up in de loop van de maand zal het wel goed komen. Dat is iets wat je hier ook leert .

Voor wat betreft de werkzaamheden in SABIC is de tijd aangebroken om echt prioriteiten te stellen. Wat moet er nog gebeuren en wat moet er nog worden afgemaakt? Nog één keer naar Yanbu voor besprekingen met HR-collega’s; helaas zit een meeting met de Presidents er niet meer in omdat hun vergadering vier dagen voor mijn vertrek is en vanwege de afhandeling van alle formaliteiten wordt mij dringend verzocht om toch maar af te zien van die business-trip en beschikbaar te blijven in Riyadh. Da’s jammer; wat formeel; maar omdat ik met Kerst graag thuis wil zijn, volg ik die raad maar op.

Recentelijk kwamen we bij elkaar met de HR-collega’s in Jubail. Normaliter worden deze besprekingen onderbroken voor de prayertime of voor een rookpauze, maar dit keer waren er faciliteiten voor ontspanning en trokken de tafeltennistafels en een poolbiljart minstens zoveel aandacht als de presentaties over “High Potentials and High Performers” en “Manufacturing 2025”. Bloedfanatiek werd getafeltennist in de thobes en met ghutra’s. Nu heb ik geleerd dat het bij dit spelletje erg belangrijk is om te bewegen achter de tafel maar dat was voor de heren met deze kledij natuurlijk toch een beetje lastig. De lol was des te groter. Kun je het je voorstellen? Niet? Zie foto’s.

In Jubail verblijf ik regelmatig in “Golden Tulip” en bij de laatste twee bezoeken zijn er dames werkzaam aan de receptie. Gesluierd en nog niet “aan-het-front”, maar wel zichtbaar aanwezig. Dat zou een stapje kunnen zijn.
Nog meer nieuws van de arbeidsmarkt lees ik in “Arab News” (grote krant). Het betreft een artikel over dames die sinds kort een betaalde baan hebben en werkzaam zijn als hostess bij “female-only events”; bijvoorbeeld bruiloften; beurzen; conferenties e.d. Het vervullen van dit soort banen is een nieuwe ontwikkeling en werd tot voor kort als niet passend gezien. Interessant om te lezen dat de dames zich in den beginne in het geheel niet happy voelden in andere kleding en bang waren om herkend te worden in deze rol. Als je aan deze job begint, heb je dus al heel wat overwonnen. Hun werkgever heeft daarbij geholpen en een speciale training verzorgd, waarbij het overwinnen van deze angst een onderdeel was. Wellicht moeilijk voor te stellen; in het Kingdom echter een serieuze zaak. In lijn met de cultuur onder mannen in Saudia geven ze overigens ook aan graag snel “Supervisor” te willen worden!
In het SABIC HQ in Riyadh werken sinds ruim een jaar ongeveer 20 dames en in Jubail zijn er onlangs ook een aantal gestart. Ze zijn werkzaam in diverse disciplines en hebben met elkaar één multidisciplinair kantoor. Bij de wet is vastgelegd hoe de werkplek voor dames moet zijn geregeld en dat is (vaak) gescheiden van de mannen. Als mannelijke medewerker kun je ze overigens niet bezoeken. Maar als je de krant leest en om je heen kijkt, is er kennelijk toch iets gaande op de Saudische arbeidsmarkt.

Volgende week is er een korte pauze want er staat nog één binnenlands reisje op de agenda. “Weekendje Jeddah” met Ed en Harshpal; onze Indische collega. Op de valreep zijn we erin geslaagd om toch nog iemand te interesseren voor een uitstapje!
Jeddah is de grootste havenstad aan de “Rode Zee”; de tweede stad in het Kingdom en, naar men zegt, de meest liberale. Dus we zullen zien. Overigens is een SABIC-collega uit Jeddah zo vriendelijk om onze gids te zijn! Wat “Jeddah” betekent? “Jed” is “Grootvader” en “Jeddah” is “Grootmoeder”. Volgende keer de achtergrond van deze naamgeving

Feiten-van-de-week
• Onlangs las ik een artikel dat eraan refereerde dat het op 26 oktober één jaar was geleden dat Saudische vrouwen in actie kwamen voor “het-recht-om-te mogen-auto-rijden”. Er werd niet de indruk gewekt dat er snel iets zal veranderen maar het feit dat dit werd gememoreerd, is wellicht een signaal dat de roep om deze “gunst” levend houdt.
• Vandaag; zaterdag 8 november; was er een HR Desert Meeting. Een keer per jaar trekken we met alle HR-medewerkers van het HQ en hun gezinsleden naar het SABIC Desert Camp. Een informele bijeenkomst met allerlei speelse activiteiten. Noem het networking; wel separaat voor mannen en vrouwen. Op de terugweg; ongeveer 60 kilometer; waren we getuige van 18 (!) aanrijdingen, waarbij in totaal ruim 40 auto’s betrokken waren. Gelukkig zagen we slechts een keer een ambulance. Collega Andy heeft ons weer heelhuids op de compound afgeleverd, maar het geeft aan hoe Saudi’s zich gedragen in het verkeer. Wat zou die dag de schade in heel Riyadh zijn geweest?
• Temperatuur blijft zakken en komt inmiddels niet meer boven de dertig graden. Je raakt gewend aan de warmte want het voelt inmiddels, met name in de ochtend, “fris” aan. Dat wordt nog wennen.