Deel 66: Werken voor SABIC in Riyadh/Saudi Arabia

Week: 21 – 28 november


Thema: “Jeddah is different”
Deel 2


Mohammed besteedt de zaterdagochtend aan de familie en dus hebben Ed; Harshpal en ik een paar uurtjes de gelegenheid om een wandeling te maken door “Al-Balad”; het oude stadsdeel van Jeddah. Dit district staat sedert enige tijd op de “World Heritage List” van de Unesco en ligt op slechts een minuut of 5 lopen van ons hotel “Red Sea Palace”. Perfecte locatie dus. De wandeling leidt weer tot enkele verrassende ontmoetingen.

Via de toegangspoort lopen we de hoofdstraat in en komen al snel uit bij een zithoekje. Typisch zo’n plek waar de grote en kleine problemen van de buurt en de wereld worden besproken, maar kennelijk is het nog wat vroeg want er komt enkel een man voorbij die een Amerikaanse touriste de weg wijst. Aan de muur boven de bankjes, grote portretten van de voormalige; huidige en mogelijk toekomstige koning. Alsof ze willen weten wat er allemaal in de buurt wordt besproken. Er hangt echter ook een foto van een onbekende persoon. Natuurlijk van een wat kleinere afmeting. Is dat niet de man die juist voorbij kwam? Terwijl we wat foto’s maken en nog eens naar de portretten kijken, komt de “man-van-de-foto” weer voorbij en informeert waar we vandaan komen. “From India; UK and Holland”. Als we vragen of hij het is die toekijkt vanaf muur naast het koningstrio, is het ijs gebroken en nodigt hij ons uit voor een kopje thee. Er worden enkele stoelen op straat gezet; tafeltje erbij en terwijl de thee wordt ingeschonken, schuift er nog een buurman aan. Hij blijkt de voormalige timmerman van deze buurt te zijn.
De gastheer is afkomstig uit Jemen; woont al een jaar of 50 met zijn gezin in “Al Balad” en heeft hier een “cafeetje”. Hij kent alle in en outs van de buurt; vertelt dat de Jeddawis in de jaren 70 wegtrokken uit dit deel van de stad om in rijkere buurten te gaan wonen. Er kwamen steeds meer immigranten en de buurt ging achteruit. Inmiddels is men met de restauratie begonnen en hij heeft een actieve rol gespeeld bij het starten van dit proces. Vandaar de foto. In januari volgend jaar zal er feest zijn, want dan is “fase 1” gereed. Hopelijk wordt het geen wijk welke straks enkel kan worden bewoond door de “happy few”, maar blijft de omgeving betaalbaar voor de huidige bewoners.

We vervolgen onze weg door “Old Jeddah” en zien dat veel huizen en moskeeën een opknapbeurt krijgen. Op onze wandeling worden we opgehouden door een grote groep duiven, die af en aan vliegen voor een fotoshoot. Het oponthoud brengt ons in contact met een Amerikaan. Hij doceert sedert enkele weken “Film” aan de universiteit van Jeddah. Zijn studenten zijn vooral voor vrouwen en hun leergierigheid valt hem erg op. Het probleem is echter de artistieke vrijheid. “Wat kan wel en wat kan / mag niet?” Die kaders zijn, zoals vaker, niet echt helder, maar al doende leert de Amerikaanse prof. In elk geval verrassend om te horen dat er “Film” wordt gedoceerd.

Na de lunch neemt Mohammed de regie weer over en brengt ons naar een zeer modern gedeelte van Jeddah. Hij toont ons de pas aangelegde kilometerslange corniche met fraaie appartementen; gezellige terrassen en, verrassing, brengt ons vervolgens naar het “International Medical Center”. Dat moet wel een paradepaardje van de stad zijn. De missie verraadt in elk geval veel ambitie:
”…………that is committed to delivering a service like no other. ………………. captivate it’s visitors and staff in it’s new approach to medicine and building a new culture ………….. transmitted to future generations as the Islamic standards in healthcare……………”
Een privé-ziekenhuis met 300 bedden en talloze specialismen. De huidige CEO is naast medicus ook bouwkundige en heeft het gebouw, deels in de vorm van het menselijk lichaam, ontworpen. Het hart wordt niet gevormd door een medisch, maar door een religieus deel; de moskee.

De entree lijkt op die van een vijfsterren hotel en ook hier weet Mohammed ons met al zijn flair weer handig langs de portiers te leiden. We ontmoeten weer een persoon uit zijn netwerk; namelijk de “Learning & Development Manager” van het ziekenhuis. Er volgt een omhelzing en de boodschap is: “Welcome in our hospital and look around”. We ontwaren direct een grote drukte, terwijl het weekend is. De reden is dat er gedurende 6 dagen per week patiënten worden behandeld.

Rondlopen in een Arabisch ziekenhuis; door alle Filipijnse verpleegkundigen worden begroet alsof je de CEO bent en plotseling terecht komen op de afdeling “Plastische Chirurgie”. Dat is iets anders dan we ons vanochtend hadden voorgesteld.
Het feit dat dit specialisme aanwezig is, roept toch even wat vragen op. In de Islam is een belangrijk uitgangspunt dat je je lichaam hebt gekregen van God. “Daar ben je zuinig op en je verandert er niets aan” Mohammed geeft aan dat dit inderdaad het principe is. Hoe moeten we dat rijmen met plastische chirurgie? Als er echter sprake is van overmacht, bijvoorbeeld ten gevolge van een ongeluk, is plastische chirurgie toegestaan, maar ook in het Kingdom telt steeds meer het schoonheidsideaal en dergelijke operaties kunnen worden verricht. De diversiteit wordt langzaam steeds duidelijker; niet iedereen denkt hetzelfde. In de Islam zijn grofweg twee stromingen; de “Soennieten” en de “Sjiieten”. De eerste stroming geldt als orthodox en houdt sterk vast aan de leer; de laatste groep is pragmatischer en laat zich bijvoorbeeld wat meer leiden door de mogelijkheden van de moderne maatschappij. Aangenomen mag worden dat zij wat meer open staan voor de mogelijkheden van de plastische chirurgie.

We lopen verder; passeren het kantoor van de CEO en komen uit op de zesde verdieping; de kraamafdeling. Wederom veel vriendelijke groeten en niemand die ons een strobreed in de weg legt. De beveiliging roept toch wat vragen op, maar het maken van foto’s laten we toch maar achterwege. Een beetje spijt heb ik daar wel van. Anders hadden we de prachtig met bloemen versierde entree van alle kraamkamers kunnen tonen, waar de kleine Mohammeds; Amirahs; Jasmynes en Ahmeds het levenslicht hebben gezien.

Mohammed besteedt dit weekend weinig tijd aan zijn gezin en de rest van de familie. Hij geniet ervan om ons dit allemaal te tonen, maar in dit land, waar de familie veel meer betekent dan bij ons, kunnen we dit niet onbeloond laten. Tegelijk is er een dilemma, want het past niet dat wij als gasten onze gastheer belonen. Zijn reactie op de attenties is derhalve voorspelbaar: “That is not in line with our culture!” lacht hij. “Mohammed, we apologize but it is in line with our culture!” Hij staat open voor onze cultuur; begrijpt dat wij dit anders zien en aanvaardt de presentjes.
Het bezoek blijft tot het eind vol verrassingen, want hoe serieus hij zijn gastheerschap opvat, blijkt als hij ieder van ons, op weg naar het vliegveld, een boekje aanbiedt. Ed en Harshpal krijgen een boekje over “change”; ik krijg: “Behavioral attitude. The cause for high unemployment in Saudi Arabia”. Zonder vraagteken! Een promotie-onderzoek van een Saudi: voorheen werkzaam bij SABIC in Jubail; momenteel bij Aramco (de grote tegenhanger van SABIC) en hij heeft o.a. ervaring binnen HR. De titel geeft mij het gevoel dat er op een zelfkritische wijze is gekeken. En dat kom je hier niet zo vaak tegen. Ik ben benieuwd.

Mohammed: “Sjoekran” = “Thank you very much”. You convinced us in 48 hours: “Jeddah is different”

Feiten-van-de-week
• Op 23 november heeft het voor het eerst sedert een maand of zes weer eens geregend. En hoe! Voor het verkeer is dit alarmfase “Rood”. Saudi’s zijn namelijk niet gewend om in de regen te rijden en de afwatering is belabberd. Er waren collega’s die 1,5 uur nodig hadden om van het vliegveld naar “Arizona” te komen (= 20 kilometer) of bij familie overnachtten omdat bepaalde stadsdelen niet bereikbaar waren.
• Afgelopen dinsdag begon het echt door te dringen dat het vertrek er aan komt. Die dag komt het ene signaal na het andere. Een gesprek over overdracht van werkzaamheden; steeds meer mensen vragen “Is it true that you go back to Holland?”; of ik toch nog naar de HR-meeting in Yanbu kom; dat er één slide moet komen met mijn ervaringen en dat er tijdens een lunchbijeenkomst afscheid zal worden genomen. Blijft de vraag: “Wordt het nog hectisch of wordt het uitbollen?”
• Zaterdag is het heel vroeg dag. Het zal het laatste uitstapje worden en voor het eerst ga ik naar een “Miss-verkiezing”! Nog wel in het Kingdom! Om 6 uur ’s ochtends vertrek naar Um Rgabah; 300 kilometer ten noord oosten van Riyadh. Nog één keer op stap met “Haya Tours” of beter gezegd met Salwa. Volgende week een rapportage over de schoonheid van de kamelen op dit “Camel Beauty Contest Festival”.