17 mei 2014 | Door: Sjraar van Heijster

Deel 48: Werken voor SABIC in Riyadh/Saudi Arabia

Week: 8 - 10 mei Thema: Letterlijk en figuurlijk “Weekendje Weg” Het afgelopen weekend staat in het teken van “Bahrein”. Voor een “Weekendje Weg”, moet je hier niet alleen de vlucht en het verblijf regelen, maar in dit geval ook ...

Bahrain Island - Bahrain

Weekendje Bahrein

Deel 48: Werken voor SABIC in Riyadh / Saudi Arabia

Week: 8 - 10 mei

Thema: Letterlijk en figuurlijk “Weekendje Weg”

Het afgelopen weekend staat in het teken van “Bahrein”. Voor een “Weekendje Weg”, moet je hier niet alleen de vlucht en het verblijf regelen, maar in dit geval ook alert zijn op je visum. Twee weken te voren realiseer ik me dat op de dag van vertrek het visum afloopt en er moeten dus nog wat bureaucratische hordes worden genomen. Ik houd het verhaal simpel.
Je kunt een nieuw (voor langere tijd geldig) visum pas aanvragen op het moment dat het actuele visum daadwerkelijk afloopt en vervolgens duurt het ongeveer 7 dagen voordat je een nieuw hebt. Goede raad is duur en het advies is om een ”single entry” visum (= kort durend) aan te vragen voor het “Weekend Bahrein”. Je kunt er één keer mee de grens over en terug. Zo gezegd zo gedaan. Mijn verzoek wordt in behandeling genomen, maar krijg ik te horen dat ik nog een visum heb (ja, dat weet ik) en de aanvraag voor een kort, driedaags, visum kan niet wordt gehonoreerd. Dat kan wel als ik alle formele papieren (paspoort en visum) inlever; vervolgens vernietigt het ministerie mijn actuele visum en daarna krijg ik een nieuw driedaags visum. Ben je er nog? Een jaar geleden zou ik “uit-mijn-vel” zijn gegaan, maar het aanpassingsproces doet zijn werk en zie nu zelfs twee meevallers. Iemand gaat voor mij naar het ministerie en drie dagen later is alles geregeld. Voor een bedrag van 200 SAR (ongeveer € 40) ben ik een opgelucht mens. Maar zoals vaker, als je bij een horde in de problemen komt, struikel je bij de volgende.

In verband met weekendverkeer is het op donderdagmiddag meestal erg druk aan de grens met Bahrein; dus besluiten Ed en ik een vroege vlucht te nemen en om 13.00 uur landen we in Dammam. Graag willen we de “King Fahad Causeway” van nabij bewonderen. Het is met 25 kilometer de langste brug ter wereld, welke het vaste land van Saudi Arabia verbindt met Bahrein. Om de brug goed te kunnen bekijken hebben we hebben Hashim, onze Indische chauffeur uit Jubail, gevraagd om ons per taxi naar Manama (= hoofdstad Bahrein) te brengen. Hashim is in zijn nopjes met deze vroege rit, maar toch heeft hij kennelijk niet helemaal het goede voorgevoel want ons verzoek om halverwege even te genieten van het uitzicht en koffie te drinken, wordt maar net gehonoreerd. Op de vraag wat de reden is van de haast, geeft hij aan dat we aan de grens vijf (!) controlepunten moeten passeren. Het wederzijdse vertrouwen had ik wat hoger ingeschat en mijn veronderstelling dat er een min of meer vrij verkeer van personen is, blijkt dus veel te optimistisch.

Het eerste controlepunt is ter registratie dat de auto is aangekomen in Bahrein. No problem, maar op het tweede punt, paspoort en visumcontrole, gaat het mis. Ed's papieren zijn niet in orde. Hij heeft zijn kortdurend visum recent gebruikt voor een reis naar Engeland en daarmee is het verlopen. Hashim neemt ons mee naar de douane en in mijn optimisme ga ik er vanuit dat we een visum kunnen kopen; maar de Bahreini’s kunnen niets verkopen, want Ed mag het Kingdom niet verlaten. Soms is het moeilijk om Saudia binnen te komen; nu zit je min of meer gevangen en mag je er niet uit! Een fikse tegenvaller, vooral voor Ed, die zich zeer op dit weekendje heeft verheugd. Daarmee is het “Weekendje Weg” weg.

Wat betekent dit? Ik wik en weeg; ben ik solidair; ga ik mee terug of toch maar niet? Ook ik heb me verheugd op dit weekend en besluit de reis voort te zetten. Hoewel het pijn doet om Ed achter te laten op een bankje in een douanehok, bovendien in de wetenschap dat het ticket voor de terugreis niet zal klaar liggen. Later blijkt dat hij om 5.00 uur in de volgende ochtend een vlucht heeft naar Riyadh.
Bij het derde checkpoint worden mijn papieren nogmaals gecontroleerd; bij de 4e wederom een check op de auto en bij de vijfde post betaalt Hashim één Bahreinse Dinar als verzekering voor de auto. Rara? Na een dik uur zijn we voorbij de posten en wordt de tocht naar Manama, met een kater, voortgezet.

Om een beeld te krijgen van het eiland en de stad boek ik voor vrijdag de “Flora and Fauna Tour” en voor de zaterdag de “History and City Tour”.
Na een ochtendwandelingetje langs de zee, word ik opgehaald door Abdulaziz en Pamran. Een privé-gids én een privéchauffeur zullen mij twee dagen het eiland laten zien. Dat is nog eens een VIP- treatment! Er lijkt meteen een klik te zijn met Abdulaziz, die als “Customer Relations / Sales Manager” namens een groot reisbureau contacten onderhoudt met lokale hotels en soms nog eens wilt ervaren “hoe-het- is-om-gids-te-zijn”.

Hij komt direct ter zake; ontvouwt al in het vertrek de kaart van het “Koninkrijk Bahrein”; zoals het officieel heet; en begint trots te vertellen dat het land bestaat uit 36 eilanden, waarvan “Bahrein” verreweg het grootste is; 50 kilometer lang en 17 kilometer breed; 1,2 miljoen inwoners; waarvan 50 à 60 procent autochtonen en er zijn drie bezienswaardigheden, welke op hun gebied tot de meest imponerende ter wereld behoren.
Wil, let op daar istie: Op 1 de “King Fahad Causeway”! Hij vertelt dat het Nederlandse bedrijf “Ballast Nedam” hier een staaltje Hollands Glorie heeft geleverd, waarmee Bahrein zich kan laten zien. Kennelijk smaakt dit naar meer, want er zijn plannen om een nog prestigieuzere verbinding met Qatar te maken; deze brug zou dan een lengte hebben van 48 kilometer! Nog een keer aan de bak Wil? Echter, voordat je al te enthousiast wordt. Het plan ligt momenteel vanwege politieke verwikkelingen stil. Verder noemt hij “World Trade Center Bahrain” een groot kantoorgebouw, welk deels met behulp van geïntegreerde windturbines in z’n eigen energie voorziet. Een voorbeeld van duurzaamheid welke je hier nog niet veel tegenkomt. Tenslotte het grootste kerkhof ter wereld. De laatste tijd zitten we wat veel in de hoek van de graven, dus deze informatie komt in een volgende aflevering aan bod.

Ik wil Abdulaziz ook een compliment maken, door aan te geven dat de eerste indrukken van Manama, mij doen denken aan de skyline van Dubai. Veel glas; veel staal; veel hoogbouw; veel bouwactiviteiten en brede wegen welke de stad doorkruisen. Dat schiet echter een beetje in het verkeerde keelgat en hij pareert direct met "They imitate us”. Wellicht ook wat jaloezie want Dubai is hen voorbijgestreefd, omdat het bestuur daar veel effectiever zou zijn. “Bij ons moet iedereen meepraten (dat is overigens niet direct mijn beeld) en in Dubai werkt men met één stem; die van de sjeik. Men doet wat hij zegt.” Ik proef dat hij dit prefereert en hou me verder wat op de vlakte.

Het fysieke klimaat en leefklimaat zijn eveneens enigszins vergelijkbaar met Dubai. De zomers zijn heet en vochtig, maar omdat we nog niet volop in de zomer zitten valt het nu nog even mee. Evenals in Dubai is het leefklimaat er wat liberaler dan in Saudi Arabia. Expats gebruiken wel eens het begrip “Islam light” om aan te geven dat men ook wat meer de geneugten van het leven onderkent. Zo draagt naar schatting 50 procent van de dames “gewone" kleding; velen dragen geen hoofddoek of gezichtsbedekking; ik zie dames achter het stuur; winkels met muziekinstrumenten; cd’s en dvd’s; veel fotozaken met foto’s in de etalage, maar de luxueuze winkelcentra zoals Dubai deze kent, tref je hier niet aan. In restaurants zijn er nauwelijks family-secties; in de hotels is een alcoholhoudend, maar wel duur, biertje te koop en er is veel live-music.
Tijdens de tocht over het eiland valt ook op dat de huizen diverse kleuren hebben; de ramen zijn niet steeds zijn geblindeerd en muurtjes regelmatig zo laag zijn dat er zelfs sprake is van een “Hollandse inkijk”. Dat is bijzonder want in de moslimwereld wordt de vrouw door hoge muren rondom het huis van de buitenwereld afgeschermd. Zo maar wat voorbeeldjes welke de diversiteit in de Arabische wereld aantonen. Mogelijk een gevolg van diversiteit in religies? Van de bevolking behoort 80% tot de Islam en de overige 20% is Christen; Boeddhist; Hindoe of, verrassing, Joods.

Kortom, het oogt allemaal wat vriendelijker en meer uitnodigend dan bij de buren. Voor veel Saudi’s is het in elk geval zo aantrekkelijk dat men er uren voor in de file wil staan. Of moet je het van de andere kant bekijken?
Tot slot nog een voorbeeldje wat aangeeft dat dit eiland “erbij-wilt-horen”. Sedert 2004 heeft men een “Formule-1 Grand Prix”; evenals Abu Dhabi. Qua glitter en passie voor auto’s past dit wel bij de Arabische wereld, maar ik kan me ook voorstellen dat bij velen deze uiting van Westerse decadentie in het verkeerde keelgat schiet. Eén concessie heeft men moeten doen, de wedstrijd is op zondag en dat is buiten het weekend, maar daar staat tegenover dat 500 miljoen mensen een glimp van het eiland zien.

Na een verkenning van een uur of vijf, keren we huiswaarts; in de volgende aflevering zal ik vertellen wat we zoal zijn tegen gekomen. Abdulaziz verstaat zijn vak; blijft zijn uiterste best doen om het een klant naar de zin te maken en nodigt me uit voor een traditioneel Bahreinse avondmaal in zijn woonplaats Muharraq.
We treffen elkaar bij zijn woning en rijden naar een restaurantje, waar we de “honeymoon-ruimte” toebedeeld krijgen. Abdulaziz vertelt over zijn gezin; drie studerende dochters en een zoon; dat hij zijn echtgenote een week voor het huwelijk leerde kennen en is benieuwd hoe het in Nederland staat met het gezinsleven. Ik vertel hem dat we in Nederland steeds minder het traditionele gezin kennen. “Then your population must decrease”. “That’s true”; maar als ik hem uitleg dat er ook kinderen worden geboren bij mensen die samen wonen, valt hij stil ………………………………..; dat zal in de familiekring nog wel een gespreksonderwerp worden.

De heenreis was turbulent, maar dat geldt niet minder voor de terugreis. Het vliegtuig komt in stormachtig weer terecht en de piloot geeft aan dat hij geen toestemming krijgt om in Riyadh te landen. Inmiddels is de toestand van mijn maag zodanig dat ik toch hoop op een snelle landing. Met ruim een kwartier vertraging voelen we weer vaste grond. Wellicht hebben er nog wat meer passagiers last gehad, want de crew wordt beloond met een spontaan applaus. Bij de douane is er nog een verrassing. Militairen hebben plaatsgemaakt voor jonge Saudi’s in een traditionele thobe. Dat ziet er in elk geval vriendelijker uit en de dienstverlening is dito. Benieuwd of dat zo blijft.