Deel 55: Werken voor SABIC in Riyadh/Saudi Arabia

Week: 8 juli – 8 augustus


Thema: Nostalgie en Stilstaan

Zoals gezegd in aflevering 54: I’ll be back in August. Here I am!

Op de late avond van 1 augustus loop ik op “King Khaled Airport” in de richting van de douane en plotseling klinkt er een “Welcome”. Kennelijk wil men het imago aan de grens wat oppoetsen want ook de laatste militair is uit het zicht verdwenen. Je wordt nog steeds naar een bepaalde rij gedirigeerd, doch de wijze waarop en toonzetting roepen dit maal nauwelijks irritatie op. Alle militairen hebben nu plaatsgemaakt voor jonge Saudi’s in burger. Het oogt vriendelijker; de afhandeling van het toelatingsproces is dat eveneens en het gaat vooral sneller. Binnen een half uur passeer ik de douane en ben in het bezit van mijn koffer. Precies als na de voorjaarsvakantie. Niet lang stilstaan; het tempo is verrassend en ik realiseer me achteraf dat mijn observaties wellicht daarom niet scherp zijn geweest. Mijn taxichauffeur herkent het beeld van de jonge Saudi’s niet. Is er dan een opsplitsing gemaakt tussen de opvang van Aziatische en niet-Aziatische vliegtuigen? Een check bij collega-expats brengt geen helderheid, maar doet hen ook twijfelen. Zou dat allemaal een beetje gespeelde vriendelijkheid zijn? Volgende keer nog maar eens goed rondkijken.
Overigens zit het de hele reis naar Riyadh mee. Mijn ticket voor de ”Economy class” wordt bij het inchecken in Frankfurt spontaan omgezet voor een stoeltje in de “Business class”. Waar heb ik dat aan verdiend? Tot op heden is het niet helder, maar dat hoeft ook niet meer. “Danke sehr Lufthansa”’, want een beetje reclame daarvoor mag wel.

De aankomst in Riyadh valt dus erg mee; de aankomst in het begin van de vakantie, op 8 juli in Düsseldorf, valt echter tegen. Twee dagen onafgebroken “Regen; regen en nog eens regen”. Na weken van 40 - 45 graden snak je naar een mals buitje, maar na twee dagen is het echt meer dan genoeg. Saudi’s genieten ervan, maar zover heb ik me nog niet aangepast. Verder geen klachten want, in de twee weken dat Carla en ik kamperen in Wassenaar, is het weer uitstekend. Wassenaar is wellicht niet direct de plek waar je aan denkt als het om kamperen gaat, maar camping “Duinoord” kan ik iedereen aanbevelen en de omgeving brengt meteen de nostalgie in me naar boven.

Het terrein van de camping schijnt ooit de locatie te zijn geweest van de profclub “SHS” = “Scheveningen Holland Sport”; eind jaren zestig; begin jaren zeventig speelt de club vier jaar in de eredivisie. Rondom het middenterrein van de camping; destijds speelveld; ligt een oude wielerbaan met een “hupje à la Roubaix”. Fietsvrienden weten wat ik bedoel.
Nu heb ik ervaren dat je in Zuid-Holland wel aardig op je gemak kunt fietsen, maar met een racefiets valt het flink tegen. Kilometers zonder vertraging doortrappen lukt in de duinen nog wel, maar elders is het lastig. Zoals met elk nadeel, het voordeel is dat je af en toe even kunt stilstaan en met een zeer matige conditie komt dat wel van pas. Niettemin moet ik voor het goede gevoel aan het einde van elk tochtje even over “het hupje” voor een laatste ronde, waarbij het terras voor de extra kick zorgt.

Naast “SHS”, brengt ook “Duindigt” oude herinneringen naar boven. We kamperen op een meter of 20 van de renbaan en worden ’s morgens geregeld gewekt door de galopperende paarden. Ingrid, misschien volgend jaar toch maar niet naar Frankrijk en je laten wekken door galop?
Bij het plaatsen van de caravan (staat nu overigens t.e.a.b. te koop!) komen legendarische namen naar boven zoals “Hans Eijsvogel”; “Henri Buitenzorg”; “Kees Verkerk”; “De Grote Prijs der Lage Landen” en “Jan van Dooijeweerd”.
Nog nooit heb ik een paardenrace live bijgewoond en dus ga ik op een zondagmiddag, met mijn Duitse buurman Reinhard, die ook wel eens “Ein Pferderennen” wil zien, op pad. Al heel snel blijkt dat “Duindigt” echt vergane glorie is en mijn beeld over de rapportages van “Sport in Beeld” met volgepakte tribunes, blijft herinnering. De kassa’s doen me denken aan een voetbalstadion uit de jaren vijftig; het “restaurant” kan de vergelijking met een voetbalkantine nauwelijks doorstaan; het museum heeft veel vergeelde foto’s en, evenals bij voetbalwedstrijden in de jaren vijftig moet er steeds een mannetje de ladder op, om aan te geven welke koers wordt verreden. De wedkantoren ademen wel enigszins de huidige tijdgeest, maar mijn indruk is dat de belangstelling voor een gokje daarmee weer niet in overeenstemming is.

Reinhard verdiept zich zeer in onze gebruiken en wil ook eens kennis maken met een “Holländische kroket”. Als ingenieur moet hij natuurlijk eerst precies weten wat een “Holländische kroket” is. Hoe leg je in het Duits uit wat een kroket is? Da’s niet eenvoudig, maar kennelijk toch zodanig overtuigend dat hij besluit om te trakteren. Ook de kwaliteit van deze kroketten kan de competitie met de voetbalkantine niet doorstaan en de door mij geschetste verwachting loopt uit op een teleurstelling. Reinhard is zo beleefd om te zeggen dat hij nu voor één keer kennis heeft gemaakt met deze typisch Hollandse “lekkernij”. Niettemin was het best een gezellige middag.

Tegenover al dat galopperen en draven, staat dat we uren stilstaan. Neen, niet in files; wel vanwege culturele bezoeken. Zoals bij de schilderijen van Vermeer; Rembrandt en Potter in het verbouwde Mauritshuis. Heb je al eens het aantal vliegen rondom die “stier-van-Potter” geteld?
Stilstaan bij de tienduizenden fossielen in “Naturalis” (totale collectie 37 miljoen objecten!); een zeer modern interactief museum waar je, als je zoveel geduld hebt en de verleiding van de stad Leiden kunt weerstaan, met gemak een dag kunt doorbrengen. Of stilstaan op de “Waalsdorpervlakte”, welke we een keer per jaar in beeld krijgen bij de Dodenherdenking. Stilstaan bij “Recht en Vrede” in het Vredespaleis en, om even stil van te worden, het toneelstukstuk “Anne” gebaseerd op haar dagboek. Herkenbaar; meeslepend; met drama; humor; actie en natuurlijk de nodige emoties.

Wat doe je dan de eerste dag bij terugkeer in Riyadh? Als ik in de nacht van 1 op 2 augustus in mijn appartement arriveer, is mijn eerste “zorg” om de temperatuur van 86 graden Fahrenheit (= 30 graden Celsius) naar een aanvaardbaar niveau te laten dalen. Dus om te vermijden dat de nacht wel heel zwoel wordt, pak ik eerst het koffer uit. Alles is aan boord tot en met de kaas en de koffie, maar helaas hagelslag en de zwembroek vergeten! Daar komen we wel overheen. De volgende ochtend natuurlijk boodschappen doen; stoepje vegen, want het zand blijft komen en eens rondkijken op de compound wie er allemaal niet is. Het is uitermate rustig, want veel expats hebben nog een weekje vakantie.

Ook bij SABIC is het nog een beetje stil, maar het lijkt er wel op dat alle werkende collega’s de “Eid Al Fitr Meeting” op zondagochtend bijwonen. “Eid Al Fitr” betekent: feest ter gelegenheid van het breken van het vasten; beter bekend als “Het Suikerfeest”. Overigens kunnen niet alle moslims zich in deze terminologie vinden, want de benaming heeft in hun ogen slechts betrekking op “Eten”, terwijl er bijvoorbeeld veel tijd wordt besteed aan het bezoeken van familie en vrienden. Sommige moslims kiezen voor de aanduiding “Klein Feest”, wat staat tegenover het “Groot Feest”; ook wel het “Offerfeest” genoemd. Dit wordt gevierd tijdens de “Hadj”; zeventig dagen na Ramadan; ter nagedachtenis aan de profeet Ibrahim, die bereid was zijn zoon te offeren in opdracht van God.

Tijdens de bijeenkomst wensen enkele honderden medewerkers elkaar “EID Mubarak” (= “Gezegend Feest”). Bij binnenkomst van het SABIC-restaurant ben ik beetje verrast omdat ik word begroet door drie jonge, voor mij onbekende, mannen. Het blijkt dat wie het eerst komt vooraan in de rij staat en zo sluit iedereen aan. Leden van de Raad van Bestuur en andere medewerkers staan allemaal, schouder aan schouder, naast elkaar. Als ik de zaal inkijk zie ik een onafzienbare rij collega’s en als ik tenslotte aansluit, is mijn hand al een beetje beurs, terwijl er nog handen moeten worden geschud voor drie nieuwjaarsrecepties. Terwijl het schudden van de handen nog volop gaande is, wordt het stilstaan abrupt doorbroken en ontstaat er een run in de richting van, met allerlei zoetigheden, gedekte tafels. Wie en wat de aanleiding zijn voor deze plotselinge move is niet helder. Het “shake-hands” gaat nog wel even door, maar nu de focus is verlegd, heeft dat meer het receptie-kenmerk. Al met al een soort receptie; zonder speeches; zonder kussen en zonder alcohol, maar met veel meer handjes. Na een uurtje gaat iedereen weer aan het werk, maar het “EID Mubarak” klinkt nog de hele week.