Deel 27: Werken voor SABIC in Riyadh/Saudi Arabia

Thema van de week: Maatpakken en Carrières

Weken: 14 - 21 september.

Het was druk afgelopen week(end) met bezoeken aan de date market (de dadels voor de winnaars van het quizje zijn inmiddels per luchtpost verzonden); de kleermaker en op zaterdagavond een vlucht naar Jubail, om drie dagen met diverse affiliates te spreken over de persoonlijke ontwikkeling van hun managers.

Onze HR-collega Andy, die erg van maatpakken houdt, nodigt Ed en mij uit, om met zijn echtgenote Jacky, stoffen uit te zoeken voor een nieuw pak. Tja, voor de trouwe lezer wordt het wellicht al een beetje déjà vu! Na in het voorjaar een pak te hebben gekocht, lijkt het een geschikt moment om voor het najaar en de winter nog eens een investering te doen.
Als we rond 9.30 uur in de Indische buurt arriveren, gaan we eerst naar de stoffenhandelaar. We moeten namelijk eerst de stof kopen en gaan vervolgens daarmee een paar straten verder naar de kleermaker. Het proces om een pak te laten maken is dus een beetje Tayloriaans ingericht. Toch ‘n aardige woordspeling in dit verband!
Andy en Jacky hebben bij eerdere bezoeken kennelijk grote indruk gemaakt, want ze worden meteen door de hele crew hartelijk welkom geheten. Of is het omdat er in hun kielzog nog twee potentiële klanten arriveren? De baas pakt snel wat stoffen; geeft aan dat het allemaal “top quality” is en de crew tovert, met halsbrekende toeren, vele rollen stof overal vandaan. Dit kan niet altijd goed blijven gaan, maar het veiligheidsbesef is hier nu eenmaal van een andere orde. Op een gegeven moment zien we door alle-rollen-de-stof-niet-meer en dus helpt Jacky ons met de selectie. Een beetje lichter; toch wat donkerder; is dat blauw of bruin; effen; een breder of toch een smaller streepje enz.? Tenslotte hebben we onze keuzes gemaakt en het materiaal voor 2 pakken en 3 overhemden kost me 800 SAR (= € 160).

De dag voor de handelaar is in elk geval goed begonnen en hij stuurt een van zijn medewerkers, met alle stoffen onder de arm, met ons naar de kleermaker. Ook hier meteen momenten van herkenning. Het opmeten verloopt in hoog tempo en steeds de vraag “How do you want it Sir?”. Met twee knopen of drie knopen; met of zonder plooien; met of zonder broekzakken; met of zonder knoopjes aan de boord; een shirt met een borstzakje etc. Kortom de klant heeft het helemaal voor het zeggen. Ook hier geeft Jacky heldere adviezen, al heb ik de indruk dat dit af en toe meer wordt ingegeven door de dressmen in al die glossy catalogussen. Natuurlijk ontkent ze!
Na een ruim half uur zijn we alle drie opgemeten en maakt de baas de rekening op. De prijs voor 2 pakken en 3 overhemden? SAR 700,= (€ 140), maar dan wel met de uitnodiging volgende week nog een keer te komen passen om te bezien of alles ook aan de wensen voldoet! Tel uit je winst. Je moet wel enige tijd reserveren en vooral veel geduld hebben in het verkeer, want door alle drukte in deze buurt en het slordige parkeren, duurt het even alvorens je aan de terugreis kunt beginnen. Die prijs moet je dan maar betalen!

’s Avonds een vlucht naar Jubail “as expected” en het programma begint zondagochtend in het “Cultural Center” met de kick off van de “Bootcamp” voor engineers. Om haar ambities waar te maken wil SABIC een “Employer of Choice” zijn en grote aantrekkingskracht uitoefenen op potentiële medewerkers; in dit geval pas afgestudeerde engineers die op kosten van SABIC in het buitenland een aantal jaren hebben gestudeerd. Worldwide is een project gestart om hen, na de universitaire studie, een goed gestructureerde interne opleiding en heldere carrièrelijnen te bieden. Onderdeel van dit traject is dat er in elke regio een “Bootcamp” start en Jubail heeft de primeur. De komende dagen zullen deze nieuwe SABIC-ers kennis maken met het bedrijf; met topmanagers; met hun collega’s en natuurlijk ook met zichzelf. Na dit 5 daags “Bootcamp” starten ze in Manufacturing (= Productie; Onderhoud; Veiligheid en Milieu en Engineering) om van dichtbij het bedrijf te leren kennen en rouleren gedurende twee jaar over de vier genoemde disciplines. Daarna krijgen ze een meer definitieve plek. De gedachte is dat je Manufacturing moet kennen, om bij een overplaatsing naar andere organisatie-onderdelen succesvol te kunnen zijn.

Met borden en vlaggen voor de ingang van het “Cultural Center” en in de zaal ruim 200 nieuwe medewerkers; de EVP’s van Manufacturing en HR; alle Presidents van de Affiliates en veel HR Managers; is het duidelijk dat deze aftrap groots is opgezet. Dat kosten noch moeite zijn gespaard, blijkt ook uit het feit dat er elke dag een nieuwsbrief over deze activiteit in je mailbox valt. Na inleidingen over historie en ambities van SABIC; het belang van dit project en eigenaarschap voor je eigen carrière, wordt de ochtend afgesloten met een lunch en is de waarde “Inspire” zeker waar gemaakt. Eerlijk is eerlijk, iets neerzetten en introduceren dat kunnen de Saudi's, nu ook echt implementeren.

De ochtend biedt mij tevens gelegenheid om even bij te praten met HR collega’s en vooruit te blikken op onze besprekingen voor de komende dagen; de “Mid Year TRP Review Sessions”. In de afgelopen weken hebben we de sessies met elkaar voorbereid, maar het is snel duidelijk dat ze er nog niet helemaal gerust op zijn. Met een delegatie uit Riyadh bestaande uit: EVP Manufacturing; Directeur HR Midden Oosten en Afrika; Directeur HR Manufacturing KSA en ………… mijzelf; kan ik me voorstellen dat het bloed sneller gaat stromen. Zeker als je weet dat vorige sessies niet steeds soepel zijn verlopen. Ik probeer de collega’s een beetje op hun gemak te stellen, door aan te geven dat de presentaties goed zijn voorbereid en het met steun van de President moet lukken. Daarnaast rekenen ze ook op hulp van boven: “Inshallah” = “Als God het wil”

Een van de collega’s heeft graag nog wat extra aardse hulp en vraagt me om de volgende ochtend om 7.00 uur op zijn kantoor te zijn, om de presentatie nog één keer door te nemen. Hoewel dit “very very early” voor mij is, besluit ik zijn verzoek te honoreren en sta op het afgesproken tijdstip bij de receptie. Zijn waardering is groot en onthaalt me op een ontbijt met donuts! Ook dat kan ik natuurlijk niet afslaan.
De presentaties verlopen zeker naar tevredenheid van alle aanwezigen, maar na afloop zijn er toch steeds de vragen: “Do you think everybody is satisfied?”; “Do you think the EVP is satsified?”; “How was our presentation compared to others?” Kortom de behoefte aan bevestiging is duidelijk aanwezig. De vraag “How is your feeling?” verrast de meesten; vergt even tijd en het antwoord is niet steeds heel helder. Welke betekenis heeft dat dan, vraag ik me af.

Na terugkeer in Riyadh en bij de voorbereiding van volgende bijeenkomsten, wordt helder dat er ook onderling veel contact is over het verloop. Prima, hoe meer er met elkaar over wordt gesproken hoe beter, maar het is over duidelijk dat de bellen rinkelen als “Riyadh” komt. Niet heel verrassend natuurlijk, maar hopelijk geeft het wat meer vertrouwen voor volgende bijeenkomsten en voor de lange termijn is dat natuurlijk het meest van belang.

Feitjes voor komende week
• Maandag 23 september is een vrije dag in verband met Nationale Feestdag, waarbij het Kingdom de eenwording van het koninkrijk herdenkt. Buiten de Eid-vacanties; 5 dagen aan het eind van de Ramadan en 70 dagen later nog een keer 5 dagen ter gelegenheid van de Hadj (= bedevaart); is dit de enige collectieve verlofdag in het Kingdom.
• Voor deze dag staat een bus-tour door Riyadh op het programma om activiteiten te bezoeken. Zou het een beetje Koningsdag zijn? Wie weet? I’ll keep you informed.