Deel 13:Werken voor SABIC in Riyadh/Saudi Arabia

Thema van de week: Huldigingen

Weken: 15 april - 3 mei

Na een 10-daagse onderbreking voor een workshop over “Carrièrelijnen in Manufacturing” in Amsterdam, met 27 personen uit alle SABIC-windstreken en een korte vakantie, met te veel verplichtingen (Sorry Hötje, dat doen we de volgende keer echt anders!), land ik 25 april weer in Riyadh. Een kwartier na de landing sta ik al achter de douane; dus kennelijk beginnen ze “Sjrakeinarabië” te kennen. Bij vertrek uit Nederland is het prachtig weer; maar bij het ontwaken de volgende ochtend drijven er zwarte wolken over en vallen er zware buien. Het weer is de afgelopen periode enigszins instabiel; het regent in twee dagen meer dan de voorafgaande 4 maanden en de straten staan een dag lang blank; een vreemde gewaarwording in dit land, waar de infrastructuur dus niet is voorbereid op fikse buien. Om (verkeers-)veiligheidsredenen zijn de scholen gesloten; een soort “ijsvrij”, maar dan vanwege de regen.

Aan de vooravond van Koninginnedag vlieg ik naar Jubail en zal de historische gebeurtenissen in Nederland helaas moeten missen, maar we gaan twee medewerkers fêteren en huldigen die van de Directie van SABIC Limburg BV, vanwege hun vijftig (50!) jarig dienstjubileum, een reis aangeboden krijgen naar het Kingdom. Voor de mannen in kwestie; Jan van Rumpt en Heinz Coonen; zonder twijfel ook een historisch gebeuren. Maanden hebben ze zich voorbereid en op de avond van 29 april arriveren ze, in gezelschap van Henny Egberink, Director Manufacturing Europe, in Jubail. Ruim 12 uur na vertrek uit Geleen resp. Susteren staan ze op vreemde bodem in Saoedi Arabië; veel tijd om dit te verwerken is er niet, want de volgende dag is er een druk programma.

We bezoeken drie “Affiliates” (grote productie-onderdelen van SABIC); overal is de ontvangst prima voorbereid en zoals gebruikelijk zéér gastvrij, maar alvorens onze Saudische collega’s met hun verhaal beginnen, vertellen we iets over de achtergronden van Jan & Heinz en de aanleiding voor dit bezoek.
Voor Jan begint de carrière met 14 jaar en 2 weken; Heinz mag vanaf 14 jaar en 6 maanden aan de bak. Ze starten op de OVS (vakschool), waar ze worden opgeleid tot “Mijnwerker” en werken zeven jaar ondergronds; Heinz bij de “Maurits”; Jan bij de “Emma”. Bij het sluiten van de mijnen worden ze omgeschoold tot operator; gaan bij DSM werken en beiden komen in een Logistieke omgeving terecht. Ze kennen elkaar al jaren en vieren samen hun 20; 30; 40 en nu 50 jarig dienstjubileum. Overigens zou je denken dat die mannen na 50 jaar werken met 65 AOW krijgen; maar de nieuwe wetgeving heeft niet in dergelijke lange carrières voorzien en dus moeten ze nog 1 à 2 maanden wachten op hun uitkering. Voor Jan zit het er 4 mei op en voor Heinz 1 juni. Natuurlijk zit “die AOW” hen een beetje dwars, maar ze zeuren er niet over; met de jubileum-gratificatie komen ze die periode wel door en ze willen nu vooral genieten.

Onze inleiding roept bij de Saudische collega’s veel vragen op. Really fifty years? Really five zero? Is that allowed? Those guys must be over 70? They still look very young! Voor onze begrippen is 50 jaar werken uniek, maar in het Kingdom is dit echt ongekend, omdat men in principe na 25 jaar werken met pensioen kan gaan.

Als de gastheren bekomen zijn van de verbazing, doen ze er alles aan om Heinz & Jan te fêteren. Als echte vips nemen ze plaats op het pluche in de “Board Rooms”; worden voorzien van koffie; dadels; thee; koekjes en veel ander lekkers en laten zich uitgebreid informeren over de diverse affiliates. De uitgebreide lunch helpt Jan niet om zijn afslank-target te halen; ook komt hij niet aan het zweten, want tijdens de diverse site tours blijken de luxe busjes een prima airco te hebben en het weer is ook een beetje Hollands, met nu en dan een bui. “Dat weer krijgen we thuis niet uitgelegd” aldus Jan & Heinz.

We raken onder de indruk van de omvang van de plants en de site en natuurlijk wordt alles vergeleken met “Geleen”. Er is bij tijd en wijle ook een beetje, gezonde competitie, bijvoorbeeld als het over de tijdsduur gaat van het beladen van een vrachtauto. “Dat doen wij beter / korter / meer”. Maar de indruk over de omvang van de sites en de plants is toch alles overheersend.

Naast het feit dat er een druk programma is, hebben Heinz en Jan nog een missie, omdat ze het thuisfront hebben beloofd enige cadeaus mee te nemen. Heinz‘ echtgenote en haar vriendin, sparen theelepeltjes en zonder deze kan hij niet thuiskomen; Jan is op zoek naar een mooie asbak voor zijn echtgenote.
Vooral die lepeltjes blijkt een lastige missie, want het Kingdom is niet zo op toerisme ingesteld, maar in oud Jubail, in een winkel met huishoudelijke artikelen, tussen potten en pannen, vindt Jan een bak met Arabische bling bling theelepeltjes. Als blijkt dat op het product “Made in China” en “Made in Japan” staat, is de euforie snel voorbij; een typisch Saudisch kenmerk staat er niet op. Het argument dat “China en Japan toch ook verre landen zijn” overtuigt Heinz niet. Dan maar een Arabische koffiekan gekocht en nog maar even verder kijken. Twee dagen later vinden we in een andere winkel soortgelijke lepeltjes, wederom gemaakt in China en Japan. Heinz raakt er van overtuigd dat er geen andere zijn; denkt het thuisfront wel te kunnen overtuigen en koopt de halve voorraad voor een prikkie op. Samen met de koffiekopjes en een geurkandelaar, kan er in huize Coonen koffie worden gedronken in een Arabische sfeer. De missie voor Jan is wat eenvoudiger, maar vergt ook nog enig zoekwerk en met hulp van een bediende vinden we de beloofde, kristallen asbak. Als we nog wat korting willen, blijkt dat we ons te hebben verkeken; de kosten zijn niet 180 maar 80 Reaal, dat slaat alle argumenten om af te dingen de grond in. In elk geval is deze opdracht vervuld.

De verrassing voor beiden volgt op de tweede dag; een huldiging op 1 mei, de “Dag van de Arbeid”, passender kan het niet. Vijftig jaar werken voor SABIC, zonder ongevallen, dat laat de directie in Riyadh niet zo maar passeren en dus is de jaarlijkse “EHSS-dag” (bijeenkomst waar veiligheid centraal staat) een uitstekende gelegenheid om Jan & Heinz te huldigen. Ter herinnering krijgen beiden een plaquette aangeboden van de EVP’s voor HR, Yousef Al-Benyan, en Mosaed Al-Ohaili van Manufacturing. Beiden hebben dit verdiend; zijn terecht trots; genieten van de waardering en fotografen verdringen zich om een mooi plaatje te schieten van deze unieke mannen.

Tenslotte staan er enkele authentiek Arabische activiteiten op het programma; zoals het bezoek aan een desert camp en een camel camp. Op weg naar dit laatste camp stappen we op enig moment bij drie SABIC collega’s in de auto; draaien de woestijn in en even lijkt het erop dat de lessen van de ochtend-bijeenkomst over veiligheid zijn vergeten. Onze Saudische collega’s genieten minstens zoveel als wij en met “Sjoemeeker; Sjoemeeker” aanmoedigingen, krijgt de tocht de allure van een echte woestijnrally. Slippend door het diep zand; berg op; berg af; het voelt letterlijk en figuurlijk als “Parijs – Dakar”. Voor mensen met een wat gevoelige rug is het afzien; maar dat is het zeker waard, al moet ik volgende dag een beetje tol betalen. Aangekomen bij het camp arriveert zojuist een konvooi van 60 kamelen. We begeven ons letterlijk tussen de kamelen en worden niet eens argwanend door de beesten bekeken; integendeel ze willen vooral met Henny’s haar spelen. Verder laten we dat aan de eigenaar over, die er geen probleem mee heeft om zijn hand in hun bek te leggen. Het aanbod om kamelenmelk te drinken slaan we niet af en genieten van een lekker vers bakkie. Het antwoord op de vraag hoe het toch kan dat je deze drank niet in de winkel kunt kopen, komt uit de culturele hoek. Het is niet gebruikelijk dat kamelenmelk tot consumptiemelk wordt verwerkt; je hoort het direct van de kameel te drinken. Waarvan akte.

Het vervolg van de woestijntocht naar het desert camp wordt een avontuurtje, want het is ons niet duidelijk of de gastheren nu echt de weg kwijt zijn, of dat het argument “Jullie taxi heeft geen vierwielaandrijving” hout snijdt. Feit is wel dat we in het duister in de woestijn staan en er druk beraad plaatsvindt over de te volgen tactiek. Doorrijden, met het risico op “vastlopers” of terugkeren en een andere weg zien te vinden. Uiteindelijk wordt gekozen voor de veilige oplossing en vinden we een andere weg; niettemin is het een avontuurlijk tochtje naar het desert camp, waar we in tenten worden onthaald op een heerlijk diner en een after party. Onder het genot van "Saudi Champagne" wordt er ontspannen gesproken over thema´s waar je niet alle dagen met Saudi´s over van gedachten wisselt. Het gaat over verkiezingen; het staatsbestel; de adviesraad voor de koning; de positie van de vrouw in deze raad; in het verkeer en in organisaties. Onze Saudische collega’s maken vergelijkingen met andere Arabische landen; zien veranderingen en verwachten dat deze zullen doorgaan. Daarnaast is er ook een luchtig thema; namelijk “kleding”. Het houdt mij al enige tijd bezig dat die “thobes” altijd zo schoon zijn. Het antwoord ligt voor de hand: “Elke dag een nieuwe”. Men verwacht niet dat de “thobe” als kledingstuk snel terrein zal verliezen, maar wel dat deze er anders zal gaan uitzien. Kennelijk zijn er in de loop der jaren al zaken gewijzigd (bijv. minder wijde mouwen) en gekscherend wordt aangegeven dat de volgende stap een “thobe met stropdas” wordt. De gouden biezen welke je bij tijd en wijle ziet, getuigen van een feestelijk gebeuren. Kun je met een “thobe met gouden biezen” naar het werk gaan, wilt Henny weten. Het is duidelijk dat niemand zich daar aan gaat wagen, zo’n feest is het nou ook niet elke dag. Heinz; Jan; Henny en ik hebben het verblijf in Jubail in elk geval als een feest ervaren en als waardering voor onze Saudische gastheren zouden we wel een keer de “thobe-met-gouden-biezen” willen aantrekken.