Deel 9: Werken voor SABIC in Riyadh / Saudi Arabia

Week: 16 maart - 23 maart

Karakteristiek deze week: Overal feesten!

Op zaterdag 16 maart wordt Mam 85 jaar en terecht vindt zij dat daar een feestje aan is verbonden. Ze huurt café “De Paerdskoel” in Blerick af en nodigt familie; vrienden en bekenden uit om deze mijlpaal te vieren. Helaas kan ik er niet bij zijn en na de gebruikelijke telefonische felicitatie, is er in het café, met dank aan Carla en Ingrid, een skype-verbinding opgezet om Mam te verrassen. Het is de 1e keer in haar leven dat ze skypet en het geeft mij gelegenheid om even live te zingen; wat wel raar voelt in je eentje op een dergelijk afstand; even te kletsen en een “wandeling” door de kroeg te maken. Het is goed om er even bij te zijn, al is het met een alcoholvrij biertje; het alcoholhoudende kan ik op woensdagavond nuttigen op de Nederlandse ambassade tijdens “Het Lentefeest”. Het creëert weer een beetje het vrijdagavond gevoel, want het blijft merkwaardig en verwarrend dat weekend op donderdag en vrijdag.

Na ruim een maand zonder alcohol, dat kan dus als de verleiding maar voldoende op afstand is, wordt het toch weer eens tijd voor een “echt pilske”, al is het dan geen Alfa en lijken de “kragen” nergens op. De keus is Heineken of Paulaner. Het is druk op de ambassade en het SABIC-gehalte is wederom groot. SABIC-ers uit Italië en de hele Euregio zijn aanwezig; Duitsland; België maar met name Limburg is sterk vertegenwoordigd met Stein; Aelse; Mestreech; Zitterd en Ell. Het eten; de drank en de sfeer zijn goed en, zoals het op een echt Hollands feestje hoort, breekt er, voor het eerst in drie maanden, een lekkere Hollandse plensbui los. Hoewel we allemaal naar een paar druppels snakken en “Singing in the rain” de grote hit is, kruipt iedereen toch snel knus bij elkaar onder het afdak. Daar het verboden is om in de diplomatenwijk te fotograferen, kan ik jullie hiervan helaas geen close ups tonen. Nog een paar biertjes en terug naar de compound, want de volgende ochtend staat de trip naar de camel souk op het programma met de HR-collega’s Andy en Paul. Helaas kan Ed, die zich zeer verheugd had op dit uitstapje, niet mee vanwege familieomstandigheden.

Als we exit nemen van de autoweg is er de blik op een desolate vlakte; we komen in een woestenij terecht met links en rechts van de weg kilometers lang kamelen; kamelen en nog eens kamelen. Het is een van de grootste verzamelpunten in het Midden Oosten, welke al honderden jaren bestaat. In de loop der tijden is de rol van de kameel sterk veranderd. We weten allemaal dat ze door de woestijn trokken, met maximaal 250 kilo de rug, maar nu worden ze vooral gehouden als huisdier; gefokt voor races; voor de melk en voor het vlees. À propos vlees. Het bezoek aan de camel souk staat al langer op het lijstje en tijdens een van onze ritjes met een compound taxichauffeur vragen we of hij weet waar deze bezienswaardigheid ligt. Heel stellig antwoordt hij: “In the Carrefour, Sir” “Where?” “Yes Sir, in the Carrefour!” Kennelijk is onze vraagstelling niet helemaal helder. “You don’t want the beef, Sir?” We kunnen er samen gelukkig om lachen.

De verzamelplaats is een zeer primitieve locatie; waar, buiten wat onverharde wegen, in feite geen enkele voorziening is en alleen de tentjes van de verzorgers / eigenaren voor enige schaduw zorgen. We stappen uit om de beestjes van nabij te bekijken; het is niet druk en we komen buiten de verzorgers / eigenaren nauwelijks iemand tegen. Echte handel lijkt er niet te zijn. Wel zijn er andere activiteiten, waar enkele personen en kamelen erg druk mee zijn.
Alles wat in het Kingdom ook maar op enigerlei wijze in de buurt van erotiek lijkt te kunnen komen wordt uitgebannen, maar hier in de souk niet. Na mijn vorig blog reageerde Ingrid met de opmerking “of ik de broek ook niet had kunnen inleveren, want je moet de lezer blijven boeien”. Ingrid je wordt op je wenken bediend! Er moeten jonge kamelen komen en dat wordt hier aan de rand van de weg gedaan, al hebben “Mevrouw en Meneer Kameel” wel hulp nodig en krijgen het vrouwtje (!) soms wat stokslagen als “de daad” kennelijk niet naar wens verloopt. Beide maken veel kabaal en vooral het mannetje lijkt er wel pap van te lusten. (zie foto’s) Het is voor de kamelen en hun verzorgers hard werken onder deze omstandigheden. Het duurt even voordat de klus is geklaard, maar daarna lijken mens en dier tevreden.

Dat het een omgeving is zonder moderne hulpmiddelen zien we ook als we het terrein verlaten. Twee heren melken een kameel met de hand en vangen deze op in enkele kommetjes. Kamelenmelk schijnt lekker te zijn; veel vitamines te bevatten en is niet duur. Bij een volgend bezoek aan de supermarkt eens kijken wat er in de schappen ligt.

Inmiddels ligt er ook een interessante HR-klus op het schap omdat twee afdelingen van “Technoloy & Innovation” (= T&I = Research) en van het Manufacturing Center of Excellence (= MCE = Onderhouds gerelateerde afdeling van Manufacturing) gaan integreren. Enkele feiten: het betreft ongeveer 40 hoog opgeleide medewerkers; voor 80% afkomstig uit T&I, die de overstap maken naar het MCE; veel T&I-medewerkers hebben vanwege hun positie een aantal bijzondere toelagen; enerzijds in geld en anderzijds in statusverhogende faciliteiten; bijv. op het gebied van reizen. Blijft dat of niet? Eerste inventarisaties en verzoeken tot uitleg van regelgeving leiden niet echt tot helderheid. Maar dat had ik ook niet verwacht.
Een andere, persoonlijke, uitdaging is om te bezien of er enige ruimte is voor interactie en dialoog om tot nieuwe, gedeelde werkelijkheden te komen, want de werkwijze van HR en management is sterk systeem en structuur georiënteerd. Dat alles op afstand, want de direct betrokken managers en medewerkers zijn werkzaam in Jubail; de Vice Presidents en HR, zowel T&I als Manufacturing, in Riyadh. Dus, oppassen dat we niet vanuit de echte ivoren toren gaan acteren!