Deel 5A: Werken voor SABIC in Riyadh / Saudi Arabi

De week eindigt met een retourtje Riyadh - Jubail. Dit is een industriestad met ruim 200.000 inwoners; ligt zo’n 400 kilometer ten oosten van Riyadh aan de Perzische Golf; op 1,5 uur rijden van Bahrein. Het is een nieuwe stad gebouwd met het opkomen van de petrochemische industrie in deze regio. Natuurlijk zie ik maar een heel klein stukje van de stad, maar je ziet dat aan het aantal four- wheel drives dat het een welvarende omgeving is. Mooie lanen; wuivende palmen; strand en een omgeving met een aangenaam klimaat waar name in de periode van oktober tot en met mei prima toeven is. Echter, als je zou willen gaan, houd er rekening mee dat het vertier niet in lijn is met onze badplaatsen. Ik ga er naar toe om een “T(alent) R(eview) P(rocess) meeting”(niet SABIC-ers mogen dit begrip nu weer vergeten) bij te wonen. Het is voor mij zeer leerzaam om te zien hoe deze “warming up”, voor de formele sessie met de Vice President later deze maand, verloopt. Kijkend naar deze “warming up” moet er nog stevig worden getraind om een goede wedstrijd te spelen.

De voorbereiding op deze trip is een ontdekkingsreis. Men kent bij SABIC Riyadh een regeling waarbij je een bedrag krijgt uitbetaald voor de dienstreis en vervolgens je zaken zelf regelt. Op zich prima, maar voorwaarde is wel dat je een status hebt; namelijk medewerker van SABIC Riyadh of minimaal in het bezit bent van een iqama (= werk- / verblijfsvergunning) en die ontbreekt nog. Aan status hecht ik niet zoveel waarde; maar als je deze niet hebt, begin het op enig moment toch te knagen. Nu in mijn behoeften omtrent “onderkomen” en “sociale contacten” is voorzien, vraag ik me af of dit een volgende fase in de Maslow-pyramide. Als je in dit land niet over dat papiertje beschikt, voel je je op enig moment ”illegaal”. Het wordt tijd dat ik mijn gegevens in Nederland ga completeren, want dan kan ik een bankrekening openen; mijn rijbewijs ophalen en ook een simcard (!) kopen. Een maand status-loos zal ik nog moeten accepteren, maar dit is dan wel voldoende. Ik weet nu een beetje hoe dat voelt.

Ik zal 800 SAR moeten voorschieten en daar de vluchten op Jubail altijd ruimschoots te voren zijn volgeboekt, moet ik per taxi. Da’s goedkoop; per kilometer 1 SAR. Hopelijk verloopt de reis veilig en iemand in de kou laten staan dat gaat hier niet. Dus vertrouw ik er maar op dat alles in orde komt. De reis naar Jubail verloopt rustig en veilig, een enkel incident daar gelaten. Op enig moment komt ons op de vluchtstrook een auto tegemoet en dat is volgens mijn chauffeur, Mohammed, zelfs voor Saudische begrippen van de gekke. De eerste100 kilometer blijft zo’n rit door de woestijn fascineren. Haar afwisseling van kleur; dan weer vlak dan weer heuvelachtig; de compositie van de zandheuvels; de kamelen; het waait stevig en er is zo waar een kleine zandstorm gaande.
De snelweg is de enige infrastructurele voorziening tussen Jubail en Riaydh en dus rijden er werkelijk duizenden vrachtwagens op dit traject, welke allemaal zijn aangewezen op enkele benzinestations. Mohammed stopt zowel op de heenreis als de terugreis een keer bij een tankstation om even “frisse” neus te halen. Het is hier oppassen geblazen; parkeervakken zoals wij die kennen, zijn er niet; alles rijdt door elkaar af en aan. Er is natuurlijk de onvermijdelijke shop; er lopen automonteurs rond (zzp-ers?)’ik zie een nering in auto-onderdelen; gezien de hoeveelheid oud ijzer, welke bij de tankstations wordt achter gelaten, vraag ik me af wanneer er iemand een “oud ijzer handel” opzet en bij elk tankstation tref je een moskee aan. Als ik naar de kwaliteit van de schoenen voor de deur kijk, lijkt mij dat niet het schoeisel om een vrachtwagen te besturen. Maar je moet niet overal bij stil blijven staan.

Tijdens zo’n rit door de woestijn, op de vooravond van het weekend, krijg je niet het “vrijdag-avond-gevoel”. Veel kilometers; het is aftellen en afzien; het vergt veel van het uithoudingsvermogen; zeker als je drie kwart van de tijd in het donker rijd; dan voelt het ook nog echt illegaal. Gelukkig heeft Ed, nog biertje koud staan en hoewel het natuurlijk alcoholvrij is, wordt het tijdens onze “keek op de week” toch nog even gezellig.

Na vier weken ga ik nu even pauzeren, om tijdens de “Vastelaovend” nieuwe inspiratie op te doen. Dat lijkt mij een uitstekende gelegenheid.