Deel 38: Werken voor SABIC in Riyadh/Saudi Arabia

Week: 19 – 25 januari

Thema van de week: That’s life

Op dinsdag 21 januari arriveer ik rond 7.15 uur op kantoor als onze Indiase teaboy Yousef direct op me afkomt. Niet ongebruikelijk, want voor 7.30 uur brengt hij me altijd een “black tea”, maar deze keer heeft het een andere reden. Afgelopen nacht is zijn, in India wonende, echtgenote plotseling overleden. Ik ben perplex en weet even niet wat te zeggen. Wat doe je? Je informeert naar de omstandigheden; of het plotseling is; wanneer hij terug gaat; hoe het met zijn dochter is of je nog iets voor hem kunt doen etc.
Verbazend is zijn uiterst kalme houding; nauwelijks emotie en gekleed in zijn keurige teaboy-pakje draagt hij consciëntieus de werkzaamheden over aan een collega. ”For this guy always first a cup of “black tea” and the rest of the day “coffee with milk; no sugar”. Hoe kan hij het opbrengen? De hele dag blijft hij op kantoor en loopt zijn koffierondes; zijn loyaliteit en betrokkenheid zijn onvoorstelbaar. Tussen de bedrijven door stoppen veel collega’s hem geld toe, om de onverwachte kosten enigszins te kunnen dekken.
“That’s life” zegt een Saudische collega tegen mij en het past in de wijze waarop Moslims met de dood omgaan. Wat betekent de dood voor hen eigenlijk? Op TV ziet het verdriet er vaak intens uit; maar over het algemeen gaan Moslims nogal nuchter en afstandelijk om met de dood. Zeker de mannen stappen er snel overheen. Wellicht ook wat macho-culturele trekjes?
Moslims zijn er ten diepste van overtuigd dat de dood geen eindpunt is, maar het begin van een nieuw leven. In de Islam is alles in de handen van God: zowel de tijd, de plaats als de manier waarop iemand sterft. Na de dood gaat de ziel naar een tussenwereld waar ze wacht. Dan komt het grote oordeel dat de beloning of straf van het lichaam en de ziel zal bepalen. Iedereen krijgt wat hij of zij verdient, afhankelijk van zijn / haar handelingen op aarde. Het kan pijn of angst zijn of het eeuwige leven. Op de "Dag des Oordeels" zullen de zielen terugkeren naar het lichaam in het graf en zal Allah beslissen wie naar de hemel of de hel zal worden gezonden. Islam en het Christendom zijn hier nauw verwant.

Na dit trieste bericht even naar “the bright side of life”. De lente dient zich aan (sorry!). Op vrijdag 24 januari voelt de temperatuur, voor het eerst dit jaar, in de vroege ochtenduren aangenaam. Een graad of 20; geen wind en slechts een beetje sluierbewolking; een ideale dag om op stap te gaan naar het “Bedouin Camp”. Ed voelt zich niet geheel fit en blijft liever ”in-the-neighbourhood-of-a-toilet”. Mijn Belgisch-Limburgse vriend en SABIC collega, Stefan, heeft ook ingetekend en daarnaast treffen we Henk; Carina en hun dochter Miriam bij het vertrek. Dus wordt het een Belgische – Nederlands onderonsje, met een privéchauffeur.
Een comfortabele jeep brengt ons in een uurtje, met snelheden van 170 - 180 kilometer, eerst naar een kamelenkamp in de woestijn. Inmiddels hebben we al heel wat kamelen gezien, dus wat dat betreft is er niet veel nieuws, maar we zijn getuige van een stukje dierenleed als moeder-kameel haar pasgeboren zoon / dochter (?) niet wil voeden en daartoe door kamelenhoeders wordt gedwongen. Dat gaat niet steeds zachtzinnig. Babykameel wankelt op de benen en het is niet duidelijk of dit komt omdat het nog zo jong is of van de honger. Moeder wordt letterlijk de mond gesnoerd en na enig gedoe worden beiden met een touw tot elkaar veroordeeld. Fraai om te zien is het allemaal niet, maar “That’s (animal) life” zullen we maar zeggen.
Hopelijk kunnen jullie dit zien op de video’s; kennelijk zijn deze niet altijd zichtbaar op de laptop, maar via (Apple) Ipads kun je ze in elk geval bewonderen.

Geheel anders verloopt dit enkele uren later in de buurt van het “Bedouin Camp”. Ook hier een moeder met enkele jongen; zij laat ons duidelijk weten dat we niet te dichtbij hoeven te komen en voedt haar kinderen liefdevol. (zie foto) We treffen enkele kamelenhoeders aan en krijgen eindelijk de kans om een ritje te maken op een kameel. Op- en afstappen zijn natuurlijk de kritieke momenten, maar het gaat allemaal prima en dus staat iedereen na een tochtje weer heelhuids met beide benen op de grond. Het ritje is wat wiebelig; de hoogte behoorlijk; maar de “stellage” op de kameel zorgt ervoor dat je goed in het zadel blijft. Kortom een unieke ervaring, waarbij je toch even je spieren aan de binnenkant van je dijen voelt als je afstapt.

Het “Bedouin Camp” is niet zo “Bedouin” als verwacht; ik mis eigenlijk vooral de Bedoeïenen. Het woord “Bedoeïen” is afkomstig van het Arabische “Badawi”, dat woestijnbewoner of nomade betekent, maar nog slechts een klein deel leidt een nomadisch bestaan met de oude tradities. Hun leven is in de laatste tientallen jaren sterk veranderd en de meesten wonen, tenminste een groot deel van het jaar, in “gewone” huizen o.a. om hun kinderen naar school te laten gaan.
We treffen wel vier grote tenten aan; waarvan er een wordt gebruikt als leefruimte; een als “eetkamer” en twee om te slapen; verder is er een sobere keuken en een hurktoilet, maar om het comfort wat te verhogen worden hier wat extra faciliteiten geboden. (zie foto). Het beheer is in handen van een jonge Soedanees en, zoals gebruikelijk, ontvangt hij het gezelschap uit Belgica en Holanda zeer gastvrij met koffie; thee; dadels en heerlijke “pannenkoeken”. Terwijl we daarvan genieten treedt de lokale “André Rieu” op met een “rababah”; een “viool” voorzien van één snaar; met een geluid dat meer lijkt op dat van een zingende zaag en met z’n typisch stemgeluid zorgt hij voor een Arabisch sfeertje in de tent.

In de loop van de middag worden we ook nog uitgenodigd voor een diner; evenals vorige week mogen we weer plaats nemen op de grond. De omstandigheden zijn wat primitiever maar deze keer krijgen we wel een bordje met een lepel (!) en dat maakt het leven een stuk makkelijker. Onze gids en de gastheren gaan niet aan “tafel” en laten de maaltijd over aan de gasten. De schalen zijn weer ruimschoots gevuld; tot en met Vlaamse frieten. Natuurlijk is het veel te veel. Als we vertrekken herschikt onze gastheer de schalen en scharen de beheerder; zanger; gids en enkele van hun vrienden zich om de restanten. Ik kan me niet voorstellen dat zij alles op eten, maar laat ik me daar maar niet druk om maken.

We rijden terug naar Riyadh. Onderweg wil onze chauffeur nog even laten zien dat er niet alleen grasvelden bestaan in Holland en België maar ook in het Kingdom. Vol trots rijdt hij naar een groot veld waar veel Saudische families kamperen. Hij is zo eerlijk om erbij te vertellen dat dit grasveld alleen in de wintermaanden bestaat en daarna snel verdwijnt.
Kamperen is een typische Saudische activiteit in de weekends. Veel families trekken naar de woestijn en dit soort veldjes om te picknicken; te relaxen en ook om te genieten van de stilte. Helaas vergeet men te vaak een ander milieuaspect en blijft er veel emballage achter in de natuur. Midden in de woestijn tref je zelfs achter gebleven jerrycans aan met water! That also life in Saudi Arabia

Feitjes-voor-de-komende-week
• Naar verwachting zal er een korte leespauze komen, want de komende weken zijn zeer druk. Dinsdag vlieg ik naar Dammam, om woensdag een bijeenkomst te hebben met alle HR-mensen van Manufacturing
• Zaterdag wederom naar Dammam (oostkust) en van zondag tot en met dinsdagochtend “Talent Review Meetings” met Presidents en HR-mensen van alle affiliates. Dinsdagmiddag verplaatst het circus zich naar Yanbu (westkust); om woensdag dezelfde soort besprekingen te hebben; om in de loop van de avond terug te vliegen naar Riyadh en de review-gesprekken donderdag voort te zetten. Vrijdags is er een “vrije dag” en zaterdagochtend ronden we de besprekingen af. Dan moet ik even bijkomen; als-ik-de-kans-krijg.