Deel 36: Werken voor SABIC in Riyadh/Saudi Arabi

Week: 8 december - 10 januari

Thema van de week: Hectisch einde jaar met verrassende ontmoetingen

Allereerst voor alle lezers de beste wensen voor 2014; vooral veel gezondheid; veel geluk en veel (lees-)plezier.

In deze eerste aflevering van het nieuwe jaar ga ik toch eerst met jullie terug in de tijd en hoewel het al lang geleden lijkt, nog even naar december 2013.

Als ik op donderdag 19 december ’s avonds tegen twaalven op de compound arriveer, zijn enkele hectische dagen, met twee bezoeken aan Jubail en tussentijds naar Yanbu, voorbij. Om je een idee te geven over de situering van beide steden en de afstanden in dit land; Yanbu in het uiterste westen aan de “Rode Zee” (bijna twee uur vliegen vanuit Riyadh) en Jubail in het uiterste oosten aan de “Perzische Golf” (vanuit Riyadh één uur vliegen naar Dammam en één uur met de auto).
Tot de kerstvakantie is er nog één weekend en één werkdag te gaan. Dus neem ik me voor om de komende dagen achterstallige mails weg te werken teneinde, voor de vlucht “back home”, alles op orde te hebben; want de komende weken is het in Saudi Arabia “business as usual” omdat men geen Kerstfeest kent en ook geen Nieuwjaar. Het Kingdom viert alleen religieuze feestdagen welke verbonden zijn met de Islam; met uitzondering van de “Nationale Feestdag”.

De agenda lijkt de ruimte te bieden om rustig naar de vakantie toe te werken; maar dat verandert alsnog op donderdagmiddag als er vier selectiegesprekken voor “General Manager” op zondag in de agenda ploffen. Voor HR-geïnteresseerden enkele aspecten uit zo’n selectieproces.

Eerst maken we als Corporate HR, met de belanghebbende President, een shortlist met kandidaten voor de vacature; waarbij ik inmiddels heb geleerd dat verhelderende en aanscherpende vragen over omstandigheden c.q. profiel, op weinig reactie kunnen rekenen. Iemand enig idee welke list daar kan werken? Geen “short list”, maar die van Tom Poes!
De shortlist bespreken we met de EVP Manufacturing; om vervolgens andere betrokken Affiliate-Presidents toestemming te vragen voor de gesprekken. Dit vergt enige tijd, maar als het “Agree” er is, gaat alles razend snel. Agenda’s worden “gepoetst”; zoals die donderdagmiddag; kandidaten krijgen te horen dat ze spoedig moeten opdraven en de tele-presence wordt geconfisqueerd, want in dit geval zijn de kandidaten en de vacature-houdende President in Jubail; HR Directeur Manufacturing in Yanbu; EVP en ik in Riyadh. Da’s snel schakelen voor de kandidaat en interviewers, want gesprekken duren niet langer dan een half uur en men verwacht dat je na afloop direct je indrukken geeft.
De kandidaten zijn steeds zeer voorkomend; danken steevast de interviewers dat ze de kans krijgen om zich voor deze “interesting job” te presenteren en bij het verzoek om zichzelf kort te introduceren, lijkt het alsof alle remmen los gaan. De meesten zijn enerzijds kennelijk bevreesd om een technisch detail te vergeten en anderzijds worden sociaal-organisatorische aspecten zelden spontaan gemeld. Jammer dat de gesprekken slechts 30 minuten duren; want er ligt veel gespreksstof en het is helder dat dit aspect van leiding geven nog verdere ontwikkeling behoeft!

De besluitvorming is direct aansluitend aan het laatste gesprek. Mijn onbekendheid met de kandidaten en mijn positie als relatieve buitenstaander, geven alle ruimte voor een eigen beeld en dat wordt gewaardeerd. Natuurlijk breng ik een normgevoel mee zoals dat in de loop der jaren in Sittard / Geleen is ontwikkeld, waardoor mijn beeld als “kritisch” wordt ervaren. Daarnaast probeer ik wat breder te kijken door ook het ontvangende team in ogenschouw te nemen en om, met name bij de kandidaten die niet worden geselecteerd, tot een helder advies te komen omtrent mogelijke leermomenten.

Da’s mooi, maar wel graag alle indrukken en evaluaties formeel documenteren voor de volgende ochtend, want Mr. M. Al-Mahdi, CEO SABIC, moet de genomen besluiten op korte termijn nog even bevestigen. Dat is ook “Saudi style”; top down veel druk uitoefenen om snel de benodigde informatie te hebben en dus wordt het nog even gas geven alvorens de thuisreis kan worden aanvaard. Eenmaal op snelheid moet je dus hard trappen om bij te blijven!
Direct na Kerst lees ik reeds op het intranet de aangekondigde benoeming; “afgevende” Presidents bedingen zelden lange overdrachtsperiodes, dus ingangsdatum: 1 januari 2014! Ideetje voor “Europe”?

We blijven nog even in “werksferen” en neem jullie mee naar het bezoek van 12 december jl. aan Jubail en de “Manufacturing Leadership Teammeeting” waar ik, zoals aangekondigd in de video van aflevering 35, voor een verrassing wil zorgen door een presentatie te openen in het Arabisch. Mijn leraar Mohammed heeft de eerste en laatste sheet in het Arabisch vertaald; maar voor mij betekent het vooral in de voorafgaande dagen nog even “stampen” om, zoals Juni dat op zijn website zo helder uitlegt, de juiste verbindingen in het brein tot stand te brengen.

De opening is met, “Salaam alamaleikum” wat plichtmatig; maar bij “Keif Alkoum?” (= “Hoe gaat het met jullie?”) zijn er al wat verbaasde gezichten en zie je de Presidents denken “What is that?”. Wacht maar heren er komt nog meer: “Ana saeed ini hèna el jaum!” = “Ik ben blij vandaag hier bij jullie te zijn!” Nu komt er echt rumoer en mijn laatste zin moet nog komen! “Al presentation (Arabisch!) aan takwièm wa morèsja lie TRP” Vrij vertaald: “Een presentatie met een evaluatie van onze TRP-sessies”. Applaus voor aanvang van de presentatie is mijn deel! Dat is me nog nooit overkomen en misschien heeft het enige invloed gehad op het eindresultaat, want alle voorstellen worden geaccepteerd. Wat overigens nog niet betekent dat men ook elk voorstel zal implementeren, want “een afspraak is hier niet altijd een afspraak”, maar voor dit moment is het een maximaal resultaat en, in samenwerking met mijn HR collega’s in de affiliates , kunnen verdere stappen worden gezet.

Het laatste weekend voor de thuisreis zit tjokvol met: koffers pakken; bovengenoemde evaluatie en mails afhandelen; stofzuigen (niet te veel nadruk; je weet maar nooit!); laatste wasjes en nog wat boodschapjes doen. Toch maken Ed en ik nog even tijd om in het “Riyadh Exhibition Center” een fototentoonstelling over “Colours of Saudi Arabia” te bezoeken. “Ons” reisbureau “Haya Tours” participeert door het tonen van foto’s genomen door expats. Op verzoek hebben we een paar foto’s ingezonden, maar achteraf blijkt dat deze niet door de selectie zijn gekomen. Onbegrijpelijk! Onze foto’s niet en andere wel? We stellen ons “de waarom-vraag”, maar zeuren verder niet, want andere aspecten zijn veel meer de moeite waard.

Bij aankomst is de omgeving uitgestorven en de bewaker bij de VIP-entrance spreekt helaas geen (!) Engels; maar gelukkig spreekt onze Indiase chauffeur behoorlijk Arabisch en dus horen we dat de opening een uur later is. Met het internationale fotoknip-gebaar wordt bevestigd dat er een expositie is. Je weet immers maar nooit, want vandaag is het de laatste dag. Dus maken we een wandelingetje in de omgeving en praat ik Ed bij over de PVV-stickeractie; met de reactie op de Deense cartoons nog voor ogen, ervaar je plots hoe kwetsbaar je positie kan worden. Zouden PVV-ers zich dat realiseren?
Tijdens het delen van deze zorgen stopt er plotseling een auto naast ons en we worden aangesproken door een uiterst vriendelijke man, met een zoontje van een jaar of 8 naast zich op de voorbank. “Can I help you?” Kennelijk is onze aanwezigheid in deze buurt en/of de lichaamstaal reden om hulp aan te bieden. “Oh not really we are just walking around and want to visit the exhibiton “Colors of Saudia Arabia” “Indeed there is an exposition and let me look whether the entrance nearby is open. Otherwise I will bring you to another gate”. Ed en ik kijken elkaar verbaasd aan. Op het moment dat we onze zorgen delen over acties welke ons in gevaar zouden kunnen brengen, worden we weer eens op het andere been gezet en “overvallen” door behulpzaamheid en vriendelijkheid.
De man gaat poolshoogte nemen en komt spoedig terug. “The entrance is open!” Natuurlijk is hij nieuwsgierig naar onze afkomst en trots om te vertellen dat hij enkele maanden geleden voor zijn bedrijf een business-trip maakte naar Amsterdam en Rotterdam. Trots ook op zijn zoontje in het shirt van Real Madrid en dromend van een carrière als voetballer in Europa.

Dit gedrag brengt me ook met enige regelmaat in verwarring. In privé-ontmoetingen vertonen Saudi’s vaak een houding welke sterk afwijkt van meer formele omstandigheden. De “Invisible hand” veroorzaakt dan vaak een formele; afwachtende en weinig klantvriendelijke opstelling.

Natuurlijk is de expositie gratis en als we even kort na de opening arriveren, is het al opvallend druk. In een grote hal zijn veel stands opgebouwd van amateurfotografen tot professionals; van Saudische
fotografen tot Nederlandse; van reisorganisatie tot projectteam dat de aanleg van de metro in Riyadh begeleidt. Kortom veel diversiteit. Opvallend veel dames bezoeken de tentoonstelling en, nog interessanter gezien de positie van de vrouw in dit land, zowel vrouwelijke amateurs als professionals, tonen hun fotokunsten. Het meest verrassende van deze middag is echter dat een aantal van hen ons spontaan aanspreekt en met veel enthousiasme uitleg geeft over hun activiteiten. Dat is aan het eind van dit eerste jaar nog een nieuwe ervaring; hopelijk mogen we dit in 2014 nog vaker ervaren.

Feitjes-van-de-afgelopen-week
• Het is deze week in Riyadh echt koud; met enkele dagen temperaturen van rond de 12 graden zitten we onder Limburg. Waar klagen jullie nog over!
• 2014 start wederom met een reisje naar Jubail, waar Ed en ik twee workshops verzorgen voor HRBP’s over “Ontwikkeldoelen”. Volgende week meer nieuws hierover.
• Op 3 januari jl. één jaar in Riyadh en 10 januari jl. één jaar op “Compound Arizona”.
• Kort na Nieuwjaar heb ik een mail verzonden aan de volgers met het bericht dat er een nieuwe aflevering zou zijn geplaatst. Foutje wat helaas voor enige verwarring zorgde. What happened? Om vlaggetjes op de profielpagina te plaatsen, was ik aan het experimenteren en plotseling ging er een bericht uit. Dank aan de attente volgers voor hun reacties, maar vooral dank aan mijn buurvrouw Annie; want de vlaggetjes staan op de profielpagina! Die wens is al vervuld.