Deel 62: Werken voor SABIC in Riyadh/Saudi Arabia

Week: 5 – 7 oktober
Thema: Wereldwonder en een Wondere Wereld


Rondreis door Jordanië
Deel 2: Wadi Rum en Petra


Op de tweede dag rijden we van Amman naar Petra; van noord naar zuid. De afstanden in dit land zijn makkelijk met de auto te overbruggen, want met wat omwegen, rijden we ruim 300 kilometer. Het verkeer is behoorlijk gedisciplineerd en ik voel me een stuk veiliger in de auto dan in Saudi Arabia. Het landschap is divers; bij tijd en wijle behoorlijk groen; naar verluidt ’s winters ook wit want de bergen reiken tot 1700 meter en valleien; bij de “Dode Zee”; tot 400 meter onder de zeespiegel.

We maken vanuit Amman een klein omweggetje via “Mount Nebo”; waar Mozes het beloofde land zag. Een belangrijke plaats voor christenen; moslims en joden; vroeg in de ochtend is het dan ook al een drukte van belang, Een paar pictures voor het fotoalbum van Jericho, Bethlehem en Jeruzalem en vervolgens rijden we een paar kilometer verder naar “Madaba”; hét centrum van de mozaïekkunst. We bezoeken er een Grieks-Orthodoxe kerk, met een eeuwenoude mozaïekvloer welke de landkaart van Palestina uitbeeldt. Ongeveer 8% van de bevolking is Grieks-Orthodox en Katholiek; samen met de ruim 90% moslims leeft men al jaren in harmonie. Dat is toch tekenend voor Jordanië; reeds tientallen jaren een stabiel; neutraal land en een “safe haven” in een woelige regio. In de loop der tijden is het een smeltkroes geworden van culturen. De Grieken; Romeinen en Turken heersten hier; al honderden jaren geleden trokken moslims uit het huidige; Syrië; Irak en Iran, door dit gebied naar de heilige plaatsen Mekka en Medina. Dit reisverkeer trok weer veel handelaren aan uit die landen en ook veel vluchtelingen die hier in het verleden hun heil zochten, hebben zich blijvend gevestigd.

Otman heeft prima uitgekiend dat we tegen de avond Petra (= Rots) bereiken en kunnen genieten van de zonsondergang. Een van de voordelen van een plaatselijke chauffeur is dat hij zijn netwerk heeft; een cynicus zal mogelijk zeggen: “en daar betaal je voor”. Okay, maar het heeft als voordeel dat we in Petra een Nederlandstalige (!) gids hebben; Mohammed; hij woonde eind jaren 90 / begin 2000 acht jaar in Gorcum. De souvenirverkopers hebben dan wel mogelijk niet in Nederland gewoond, maar hun contacten met de Nederlanders hier moeten toch intensief zijn, want sommige zinnen kennen ze als de beste en typeren een stukje van de Nederlandse cultuur: “Kijken; kijken en vergelijken”; “Kijken; kijken en niet kopen” en, die is wat origineler en humoristischer: “Goedkoper dan bij de HEMA!”
Voor het vervoer kunnen we gebruik maken van een kameel; paard of ezel, maar omdat we willen horen wat Mohammed allemaal te vertellen heeft, besluiten we te lopen. Twee kilometer, deels door de wereldberoemde kloof en plotseling sta je voor “The Treasury”; hét symbool van Petra. Je voelt je een beetje ontdekkingsreiziger. Pal voor een van de 7 wereldwonderen. Nog 5 te gaan!

Er zijn op deze site vele prachtige oude tempels en graftombes; meer dan 2000 jaar geleden uit de rotsen gehakt door de Nabateeërs die soortgelijke tombes maakten in Madain Saleh; in het noorden van Saudi Arabia. Zie voor meer info over deze stam aflevering 45 van 28 maart - 12 april 2014.

Het lopen op de site is zwaar. Kennelijk wil men de omgeving zo veel als mogelijk in een natuurlijke staat houden; dus is het vaak ploeteren door het mulle zand. Rik en Eef willen nog twee extra lusjes maken. Ik laat me verleiden om nog wat meer af te zien; terwijl Carla en Rebecca er voor kiezen om bezoekers te observeren.
De eerste lus gaat naar de “High Place of Sacrifice” en het zal geen verbazing wekken dat dit op een heuvel ligt. Klimmen dus. Het uitzicht is adembenemend. Dat geldt ook een beetje voor het tweede deel van de lus, want veel pijltjes zijn er niet; andere bezoekers kom je slechts sporadisch tegen en dus is het vooral goed opletten. Verdwalen is hier geen probleem. Na ruim 1,5 uur en 700 trappen later, zijn we terug bij de observatoren. “Wie zeet geej oët!” Kennelijk is de vermoeidheid van onze gezichten te lezen; maar er is genoeg motivatie om nóg een lusje te maken. Dit keer 850 treden op naar de “Monastery”; geen speurtocht maar via diezelfde treden weer naar beneden. Aan het eind van de dag hebben we zo’n 2400 treetjes gedaan; genoeg hoogtemeters dus.

Otman adviseert om een Turks stoombad te nemen waarbij, maar dat zal geen verrassing zijn, de dames worden gescheiden van de heren. Na het bad scrubt Sharif, een Egyptenaar, het lijf; wast je van top tot teen; besteedt nog eens aandacht aan alle spiertjes om het herstelproces te bevorderen en om weer toonbaar te worden voor de bewoonde wereld. Toch heb ik nog twee dagen last van verzuring. Mooi dus dat je in de “Dode Zee” je benen rust kunt gunnen; maar daarover volgende week.

Er is nauwelijks ruimte om op adem te komen want de volgende ochtend staat “Wadi Rum” op het programma. Een woestijn in het zuiden van Jordanië; een arm en qua cultuur traditioneel gebied; met van oudsher veel bedoeïenen. We gaan op weg naar een van hen; Salem; 38 jaar; 2 vrouwen en vader van 14 (!) kinderen. Kennelijk heeft Pa ons aangekondigd, want bij het naderen van het huis komen een aantal kinderen ons al tegemoet. Het lijkt wel een schoolklasje.
We stappen met zijn vijven in de bak van zijn Toyota pick up en passen ons voor wat betreft de veiligheid aan aan de lokale omstandigheden. Spoedig zijn we in de woestijn; de zon brandt; de vlaktes zijn eindeloos; de bergen hoog; de erosie heeft voor de vreemdste vormen gezorgd; de begroeiing is vaak verrassend; de kleurschakering fabelachtig en bovenal is de stilte enorm.

Onderweg passeren we op enig moment een kleine karavaan; vier kamelen en twee begeleiders. Niets bijzonders. Als we een beetje verderop stoppen voor een kopje thee, worden we bijgehaald door beide personen. Een van hen blijkt een Duitse dame; Beate en afkomstig uit Münster. Ze is de vertaalster voor de Duitse brochures van “Petra”; doet dit werk sedert een jaar of tien; woont parttime in Duitsland en parttime in Jordanië; heeft een kameel en trekt hiermee door de woestijn; begeleidt door een bedoeïen op weg naar ………….. bestemming onbekend. Niet bepaald iets wat je in deze omgeving verwacht. Wondere wereld.

Natuurlijk gaat het gesprek over cultuur en cultuurverschillen. Het heeft drie jaar geduurd om geaccepteerd te raken, maar het is haar gelukt. Haar principes om de culturele gap te overbruggen:
1. Vergeet alle culturele aspecten die je kent uit je vaderland en stel je open voor een nieuwe wereld
2. Vraag je steeds af wat men denkt van datgene wat je (niet) doet
3. Luister naar wat men niet zegt en kijk naar de body language

Ze geeft een paar voorbeeldjes uit haar leerproces. Haar sociale status is nogal afwijkend van die van de vrouwen in dit gebied. Ik schat Beate een jaar of vijftig; is ongehuwd; heeft geen kinderen; voorziet middels een betaalde baan in haar eigen inkomen en trekt met een “onbekende” man door de woestijn. Dat is voor velen in deze regio geen rolmodel. Enkele vrouwen nodigden haar en drie mannen eens uit voor een diner. Bedoeïenen dating? Beate genoot van het diner, maar weigerde verdere avances. Nimmer heeft zij enige rancune bespeurd en waardeert zeer dat men haar nu accepteert zoals ze is. Ander voorbeeldje. Ooit wilde ze, als vrouw alleen, een man bezoeken die in het ziekenhuis lag. Bij het betreden van de afdeling wekten vreemde blikken aanvankelijk haar verbazing, maar deden haar spoedig beseffen dat dit ”not done” is. Hele goede bedoeling natuurlijk, maar volkomen verkeerd effect.

Reflecterend op het gesprek en haar wijsheden vraag ik me toch af of haar gedrag; alleen met een vreemde man door de woestijn trekken en op weg naar nergens; bij haar uitgangspunten past. In onze westerse samenleving zou dit wellicht worden gezien als “geëmancipeerd”, maar ik kan me voorstellen dat in deze regio velen hun bedenkingen hebben. Kennelijk is er een zodanige tolerantie dat niemand Beate hiermee “lastig valt”. En da’s mooi.

Aan het eind van de dag rijden we door naar Aqaba, een stad die lijkt op een Zuid-Europese badplaats in de zomermaanden. Veel grote hotels; druk verkeer en nauwelijks een parkeerplaatsje te vinden. Het contrast kan bijna niet groter zijn. Van de eenzaamheid en de oorverdovende stilte van de woestijn; naar het rumoer en de chaos van de stad. Ook dat is het mooie van Jordanië. Wondere wereld!

Feiten-van-de-week
• Deze week weer bezoek uit Sittard; Harrie Camps stelde me op de hoogte van de laatste nieuwtjes. Dank Harrie voor je belangstelling.
• Het weer wordt steeds aangenamer. Wekelijks daalt de temperatuur; ’s ochtends rond 7 uur is het een graad of 20; gedurende dag ongeveer 33; maar helaas voor zes uur is het donker. Nog een paar weekjes genieten van het weer.