Deel 63: Werken voor SABIC in Riyadh/Saudi Arabia

Deel 61: Werken voor SABIC in Riyadh / Saudi Arabia

Week: 24 september – 4 oktober


Thema: Kippenvel en schapenvlees

Rondreis door Jordanië
Deel 1: Het Noorden

Na de drukke maand september komt de EID-vakantie in de eerste week van oktober als geroepen. Tijd om even uit te blazen. Carla; Eef; Rik en Rebecca komen naar de Jordaanse hoofdstad Amman en we gaan een weekje rondreizen door dit koninkrijk, dat qua oppervlakte ongeveer 2 keer zo groot is als Nederland.
Op weg naar Amman overdenk ik wat mijn programma zou kunnen zijn, daar er vanwege vluchtschema’s bijna een dag speling is. Lekker relaxen aan het zwembad, verfrissende smoothie erbij; kopje koffie; baantje trekken; beetje bubbelen; heerlijke lunch en ’s middags het centrum van Amman verkennen; dat lijkt me wel een aardig begin van een vakantieweek.
Bij dit plannetje wordt door Othman, onze chauffeur voor deze week, echter al snel een vraagteken geplaatst. “Tomorrow you have a day off and I can surprise you”. Hij brengt me aan het twijfelen. Enerzijds wil ik even uitrusten; anderzijds is het ook aantrekkelijk om iets van het land te zien wat niet in het programma zit. Ik kies voor het laatste, maar omdat ik toch een beetje wil uitslapen gaat hij akkoord met mijn voorstel om rond negen uur te vertrekken.

We gaan op weg naar het noorden van Jordanië en onderweg is er ruimschoots gelegenheid om over allerlei zaken te spreken. Othman is geboren in de Verenigde Arabische Emiraten; in zijn jeugd woonde hij een aantal jaren in Ierland en de VS, maar toch beschouwt hij Jordanië als zijn vaderland en draagt de liefde voor zijn land de hele week uit. Hij is onderhoudend en vertelt dat er momenteel 10 miljoen mensen in Jordanië wonen; ongeveer 2 miljoen (!) hiervan is gevlucht; met name uit Syrië en Irak. Twee miljoen mensen die een onderkomen moeten hebben; moeten eten; drinken; medische hulp nodig hebben etc. Qua gemiddeld inkomen per hoofd van de bevolking bevindt het land zich rond de 95e plek op de wereldranglijst. Neem daarbij verder in ogenschouw dat “het toerisme”; de belangrijkste bron van inkomsten; in vergelijking met een aantal jaren geleden, vanwege de aanhoudende conflicten in deze regio, met tientallen procenten is gedaald; er geen natuurlijke energiebronnen zijn in de vorm van olie en gas; er weinig industrie is; veel mensen een bestaan hebben in de landbouw en dan is de vraag hoe lang het land dit financieel kan opbrengen. Koning Abdullah heeft de wereld om hulp gevraagd, maar de mening van de bevolking is dat er onvoldoende wordt bijgesprongen.

Ook als vader van zes zonen, in de leeftijd van 7 – 24 jaar, waarvan de oudsten moeilijk een baan kunnen vinden, voelt hij dat de economie wel een zetje kan gebruiken. Tegelijkertijd stijgen de prijzen van levensonderhoud en om die reden proberen in steeds meer gezinnen beide ouders een inkomen te verwerven. De voormalige koningin Noor stimuleerde overigens reeds de actieve rol van vrouwen in het economisch leven.
Wilma vroeg me naar aanleiding van de vorige (“Betsy”-)aflevering of er verandering merkbaar is in de rol van vrouwen in Saudi Arabia. Othman geeft aan dat hij, kijkend als buurman, inderdaad wat verandering ziet. Op de Saudische TV verschijnen meer vrouwen dan jaren geleden; niet alleen in mode- en / of kookprogramma’s, maar soms ook in een business programma. Het zijn “baby steps”, maar er is beweging. Ook ziet hij, zowel op TV als bij het bezoek van Saudische vrouwen aan Jordanië, verandering van kleding; namelijk minder abaya’s.
Overigens lijken niet veel Saudi’s Jordanië te bezoeken, want als ik in Riyadh alvast wat Jordanian Dinars wil kopen, lukt dat pas bij de derde (!) bank. Merkwaardig dat het zo lastig is om valuta van een buurland te krijgen. Maar dat terzijde.

Na ruim een uur rijden, zie ik een bordje “Syrian Border”. “Only 15 to 20 minutes, but I will take this exit”. “That’s ok Othman” en even later rijden we Umm Qais binnen; ooit onderdeel van het Romeinse rijk en de ruïnes uit die tijd vormen nu een bezienswaardigheid.
Veel meer word ik echter gegrepen door het feit dat we hier vlak voor de “Golanhoogten” staan; een sedert honderden jaren betwist gebied op de grens van Israël; Jordanië; Syrië en Libanon. De gids wijst me op de “Berg Hermon”; het “Meer van Tiberias”, “where Jesus walked across the water” en op de Israëlisch – Jordaanse grens. Ik sta oog in oog met plaatsen welke ik tot nu toe enkel ken vanuit de media. Ik voel het kippenvel op mijn armen en ga even op een rotsblok zitten om de omgeving op me te laten inwerken. “Othman, you really surprised me!”
Dit alles op een half uurtje rijden van de Syrische grens en toch voel ik me veilig; één keer worden we gecontroleerd door een politieagent, die overigens geen interesse heeft in mijn paspoort, als ik vertel dat ik uit Holland kom. “Go ahead”!

Het is zaterdag; de eerste dag van de “EID-holiday” (= “Offerfeest”) welke formeel tot en met dinsdag duurt. De regering heeft besloten dat er dit keer geen extra vrije dagen zijn, want met het oog op de economische toestand in het land, moet er op woensdag en donderdag weer worden gewerkt. Boffen dat SABIC een week verlof verleent.
“EID” is 70 dagen na Ramadan; een belangrijk feest in de Arabische cultuur en een periode om op bedevaart te gaan naar Mekka (Hajj). Ook een tijd waarin veel familiebezoeken worden afgelegd. Uitgangspunt is dat mannen op bezoek gaan bij hun familieleden en de echtgenote met kinderen, thuis haar familie ontvangt. Eigenlijk zou Othman dus op visite moeten gaan, maar de omstandigheden nopen hem tot deze schnabbel. Kennelijk wordt hij gemist, want de hele dag rinkelt de telefoon en telkens biedt hij zijn excuses aan dat hij toch weer even iemand, zij het niet handsfree, te woord moet staan.

Ter gelegenheid van dit feest worden er schapen en koeien geslacht en wordt er vlees aan de minder bedeelde medemens uitgedeeld. Een schaap kost 250 - 300 Jordanian Dinars (rond € 300,=) en dat is een behoorlijk bedrag voor de gemiddelde Jordaniër. Rijke inwoners slachten een koe, kosten € 1600 – 1900,=
De schapen en koeien worden veelal langs de weg verhandeld en als je wilt kan er ter plekke worden geslacht. Uiterst authentiek en dus stappen we op enig moment uit om het gebeuren van dichtbij te aanschouwen. Niet iets voor iemand met een zwakke maag want het bloed stroomt langs de weg; ingewanden liggen op straat; een koeienkop op ‘n boomstronk en de biefstukjes worden geprepareerd op een hakblok; soms onder een boom en soms in de zon. Hygiënisch is het zeker niet.
Othman maakt een praatje met een handelaar die, met zijn familie, in deze periode een week langs de weg bivakkeert; begrijpelijk dat hij gezien de economische omstandigheden klaagt over de handel; over het verschil in winst met de tussenhandel welke de schapen uit Nieuw-Zeeland; Australië; Roemenië en Georgië haalt.

Tenslotte op weg naar Jerash, de laatste surprise. In de Grieks – Romeinse tijd was het een van de belangrijkste steden in het Midden-Oosten en heette destijds “Gerasa” wat zou betekenen: “Rustplaats voor ouderen!” Klopt dat Bert / Juni? Kennelijk ontleend aan het feit dat een aantal veteranen uit het leger van Alexander de Grote er ooit achterbleven.
De entree + gids: 30 dinar. Aan de prijs, maar daarvoor krijg je dan ook een twee uur durende persoonlijke rondleiding op een site welke de vergelijking met het “Forum Romanum” in Rome kan doorstaan; de entreeprijs in Rome was niet van dien aard; maar ook geen persoonlijke gids.
De gids, een uiterst vriendelijke en bevlogen verteller, wordt ook diverse malen gebeld. Kennelijk door zijn echtgenote die vraagt of hij toch vooral op tijd thuis wil zijn, want vanavond staat er een bezoek op het programma bij zijn dochter in Amman. “Is that in Holland the same?” “Uhh ….. We have no EID!”

Op enig moment komen we bij het pronkstuk van Jerash; een amfitheater voor 3500 mensen. Via bijgaande link; http://www.youtube.com/watch?v=pAp3Kb5ucbg ; kun je naar een ietwat wiebelig You Tube filmpje waar tussen de 12e en de 14e minuut een interessant stukje staat over de akoestiek van dit theater. Ook in Umm Qais mocht ik deze akoestiek ervaren. Geen toeval dus, wat die Romeinen bouwden. Een andere Italiaan, Placido Domingo, gaf afgelopen jaar in Jerash een concert; vanaf die bewuste plek zonder microfoon.

De volgende week zakken we af naar het zuiden; bezoeken we “Wadi Rum”; een grote woestijn; bekend vanwege “Lawrence of Arabia” en gaan naar een van de 7 wereldwonderen; namelijk Petra.