Deel 8: Werken voor SABIC in Riyadh / Saudi Arabia

Week: 7 maart - 14 maart

Karakteristiek deze week: Tegenstellingen: links - rechts; hoog - laag; oud - nieuw

Zoals de vorige week aangegeven, hebben we deze week een vergadering met alle “Presidents”; inclusief Henny als “President of Europe”; en ben zeer benieuwd hoe dit gaat verlopen. Het HR team dat deze meeting voorbereidt is vrijwel geheel nieuw en we besluiten, in lijn met de Saudische cultuur, niet veel risico te nemen en de voorbereiding gedegen te doen. Na afloop van de vergadering kan ik mijn gevoel niet helemaal duiden; is het teleurstelling; opluchting of voelt het als voldaan? De klanten zijn tevreden, dus laat dat maar de leidraad zijn. De bijeenkomst verloopt op een gedisciplineerde wijze; enigszins afwijkend van de bilaterale bijeenkomsten trappen we klokslag 8.00 uur af; en om 14.15 uur; 15 minuten later dan gepland; inclusief lunch en “prayertime”; is de vergadering ten einde. Mogelijk heeft de gedegen voorbereiding een beetje aan mijn mixed feelings bijgedragen.
Tijdens de lunch zit ik met vier “Presidents” aan tafel en plotseling bemerk ik dat zij allen met de vork in de rechterhand en het mes in de linkerhand eten; terwijl ik het juist andersom gewend ben. “Eten met rechts” heeft een religieuze achtergrond, want “de satan eet en drinkt met de linker hand”. Snel probeer ik met de vork in de rechterhand te eten, maar dat blijkt “out of the comfortzone”. Niet dat het mis gaat, maar de coördinatie verloopt onhandig en vraag of het een bezwaar is als ik de vertrouwde aanpak hanteer. Dat blijkt niet zo te zijn; men kent in SABIC de Westerse eetgewoonten en dat is in lijn met de “Westerse” wijze waarop de tafel is gedekt. Wel krijg ik het advies om in een onbekend gezelschap dit andersom te doen. Thank you Presidents! Nu kan ik de aandacht richten op de smakelijke maaltijd en het praatje, in plaats van op de oog-; mond- handcoördinatie.

Ed wil het weekend zijn grenzen verticaal verleggen. Hij heeft een beetje hoogtevrees (zie ook foto), maar wil toch graag naar de Kingdom Tower. Klokslag 16.00 uur wordt de gate geopend; wijst op elke hoek van de toren een mannetje ons de weg naar boven en voor een bedrag van 35 Reaal per persoon staan we, in een mum van tijd, op een hoogte van 302 meter. Het gebouw dateert uit 2007; kosten 1,7 miljard Reaal (= ongeveer € 350 miljoen); eigendom van een Saudische prins; in 2006 nummer 8 op de lijst van rijkste mensen ter wereld. Dan heb je wat spenderen.
Hoewel de lucht niet helemaal helder is, met al die auto’s ook nauwelijks mogelijk, is het uitzicht natuurlijk wijds, maar het ontbreekt in het Kingdom bij een blik in de verte altijd aan kleurvariatie; de horizon is doorgaans geel; grijs en vaak stoffig, grauw getint. De nationale vlag is donker groen, maar de vraag rijst of deze kleurschakering een metafoor zou kunnen zijn voor dit land?
Niettemin heeft Ed de smaak te pakken en we lopen naar de “Faisaliah Tower” een paar kilometer verderop; de tweede wolkenkrabber in Riyadh. Tijdens onze wandeling zien we op deze “wereld vrouwendag” (ja, ja dames dat houden we natuurlijk wel bij), dat de rolverdeling “as usual” is. De mannen liggen te kaarten in het gras; moeders spelen met en letten op de kinderen. Eens kijken hoe het met Moederdag zal zijn.

De “Faisaliah Tower” is een commerciële wolkenkrabber; 267 meter hoog en gelegen in een exclusieve zakenbuurt. Na enig zoekwerk, waarbij we het eerste “echte” terras in Riyadh ontwaren, dat helaas vanwege de “prayertime” even is gesloten, vinden we de ingang. Bentleys; Jaguars; BMW’s en andere grote merken rijden af en aan. Opvallend is dat er steeds jonge mensen uitstappen. In Holland zijn het, bij mijn weten, vooral dames en heren van middelbare leeftijd in dit soort auto’s, maar hier zijn het 30-gers (zijn ze dat?). Rijke pa en ma of zelf al erg succesvol in zaken?
De ontvangst bij de receptie is echter niet in lijn met de uitstraling; de receptionist heeft te druk met zijn eigen iPhone en het antwoord is weer eens, zoals vaak in dit land bij recepties, niet echt helder. Mogelijk hadden we ons voor deze omgeving ook meer in stijl moeten kleden. Echter, ook hier vinden we de weg naar boven en ontmoeten een moment van ongekende klantvriendelijkheid; flexibiliteit en voor Saudische begrippen zelfs echt risico nemend. De kaartjesverkoper is even afwezig en de aanwezige “verkeersagent” geeft ons toestemming om toch verder “op te stijgen”, “but please, pay 40 Reaal if you come back”. Dat is al een fooitje waard!

Eens kijken of de kleermaker dat ook verdient. Tijdens het verkenningsbezoek dat Carla en ik in oktober van het afgelopen jaar aan Riyadh brengen, bezoeken we Compound “Al-Hamra” , waar HR-collega Andy Irons met echtgenote Jacky en kinderen woont. Op deze compound treffen we een kleermaker aan en ik neem me voor om bij een verblijf in Riyadh hier een kostuum te laten maken.
Maatkostuums hangen bij mij niet in de kast, maar de omstandigheden zijn uitnodigend en omdat ik het graag voor de zomer wil hebben, wordt het tijd om actie te nemen. Je weet immers niet hoe lang dat duurt en gezien de temperatuur van deze week, ruim 30 graden meer dan in Limburg, is het voor mij al vroeg zomer.
In het winkeltje; waar je nauwelijks kunt lopen, omdat het vol staat met plastic zakken; als deze allemaal voor klanten zijn bestemd, moet het een voorbode zijn voor kwaliteit; zijn Pa; zijn zoon en nog een familielid aan het werk. Het eerste contact verloopt, vanwege het sterk Pakistaans accent, moeizaam maar als eenmaal duidelijk is dat ik nog geen “material” heb, laat hij me tientallen stalen stof zien. Uiteindelijk kies ik voor “zeer licht effen grijs”. Nol, daar passen de schoenen ook mooi bij!
Hij vraagt of hij mijn colbertje enkele dagen mag lenen; dan hoeft hij daarvoor alvast geen maten op te nemen(!); dat doet hij wel voor de broek; geeft aan dat een aanbetaling van 500 Reaal nodig is en de andere helft graag over 7 dagen als het pak klaar is. Er zijn eenvoudiger zaken die hier langzamer gaan. Benieuwd naar het resultaat.

Na het verkennen van verticale grenzen wordt het nu tijd (nee!) om de geografische grenzen te verleggen en onze neus eens buiten Riaydh te laten zien. We rijden naar Dir’iyah; 20 kilometer buiten de stad; ooit de bakermat van “Het Huis van Saoed” de Saudische Royal Family; en van 1744 – 1818 de hoofdstad tijdens de eerste Saudische dynastie. Het werd in de 19e eeuw verwoest tijdens enkele veldslagen; bewoners verlieten de stad en het verval trad in. Aan het eind van de 20e eeuw is de wederopbouw begonnen; het oogt nog voor een groot deel authentiek, maar over een jaar is dat anders; overal zijn bouwplaatsen en het is duidelijk dat er iets wordt gedaan om toeristen te trekken. De Royal Family is terug gekeerd en heeft hier haar buitenverblijf; als ik op zo’n 100 meter van de ingang een foto maak, geeft een politieagent meteen een teken dat dit niet is gewenst. Ik kan hem overtuigen van mijn onschuld en hij nodigt ons uit om aan de linkerzijde van de weg door te lopen; vlak langs de zwaar bewaakte ingang, waar de houding van de militairen vriendelijker is, dan hun uitmonstering doet vermoeden. Ed en ik lopen nog een eindje door en willen toch nog een plaatje schieten. Als aan de overzijde van de weg de ingang van een park is, zien we onze kans schoon. Ed op de uitkijk en ik in de bosjes. “Wait, wait a police car is driving very slow in our direction”. Het voelt een beetje als een paparazzi, terwijl het slechts om het fotograferen van wat stenen gaat. Het lukt, maar na twee fotootjes hou ik er toch maar mee op.
In een van de parkjes zijn opvallend veel ongesluierde vrouwen. Om te vragen waar ze vandaan komen gaat wat ver, maar kennelijk vallen ook wij op. Enkele mannen, die meer moed hebben, vragen ons waar wij vandaan komen. Dat gebeurt toch opvallend vaak en is steeds weer verrassend. Zij komen uit Syrië en nadat we eerder al gevraagd zijn om met twee Koeweiti ’s op de foto te gaan, is het weer een internationaal middagje. Toch wordt ook in dit stadje opnieuw duidelijk dat de culturen in het Kingdom in silo’s langs elkaar leven. De Saudi’s komen hier niet; zij verzamelen zich in een ander park; weer op een andere plek treffen we veel Indiërs. Hoewel ongeveer 20% van de inwoners niet uit het Kingdom komt, is het zeker geen multi culti country.