Deel 6: Werken voor SABIC in Riyadh / Saudi Arabia
Door: Sjraar van Heijster
Blijf op de hoogte en volg Sjraar
28 Februari 2013 | Saudi Arabië, Riyad
Deel 6: 18 februari – 27 februari
Karakteristiek deze week: Hoe word je als klant wel of niet verleid in de gezondheidszorg en elders?
De afgelopen week werd gedomineerd door bezoeken aan instanties met betrekking tot gezond-heidszorg; om diverse redenen was ik in het ziekenhuis; bij de tandarts en de fysiotherapeute. De ervaringen waren verrassend en vanuit het perspectief van de klant heb ik ze maar eens vergeleken met de supermarkt en de souk.
Begin februari keer ik terug naar Elsloo om de benodigde gegevens voor mijn iqama (= verblijfs- / werkvergunning) te completeren en 14 dagen later staat het visum van de Saoedische Ambassade in mijn paspoort. Daar kun je mee verder; dus de koffers weer gepakt en terug naar Riyadh.
Iedereen probeert me natuurlijk aan te praten dat ik terug ben gekomen voor de “vastelaovend”. Zeker, dat is een prettige bijkomstigheid, maar moet ik zeggen dat de carnavalsactiviteiten op een laag pitje staan. Een weekje verlof, zoals gebruikelijk tijdens de carnavalsweek, zit er niet in en ik kan met niet herinneren dat ik tijdens de “vastelaovend” zoveel hebt ge-ocs-t (SABIC-vorm van “skypen”) en gemaild. Het gaat dan vooral over de TRP-voorbereidingen (voor HR insiders). De global template komt niet ongeschonden uit het overleg; soms is het “stick to the template”; dan weer “change the template”. Zo gaat het een aantal keren op een neer, maar in de loop van de week ligt er dan toch een definitieve versie. Inmiddels hebben de eerste sessies plaats gevonden en het lijkt erop dat men redelijk tevreden is. “You never know” en een complete evaluatie zal pas later plaatsvinden.
Bij mijn terugkeer in Riyadh gaat de volgende fase van het iqamaproces voortvarend van start. Direct worden “Recruitment” (ja, ja, je word hier als ervaren medewerker gerecruit) en de “Company Doctor” ingeschakeld; na een dik uur en een afspraak bij het ziekenhuis, op de dag nadien, ben ik na twee dagen al een heel eind op streek. De “kenners” vertellen me dat het van nu af aan snel zal gaan. Gelukkig maar, want het begint een aantal mensen op te vallen dat ik nog altijd geen “blauw” streepje op mijn badge heb en kennelijk beginnen ze te twijfelen. “Are you really from SABIC?”
In het kader van het iqamaproces moet ik nog een medisch onderzoek ondergaan en collega expats bereiden me voor op een moeilijke ochtend in het ziekenhuis. Als ik om iets voor negenen arriveer heerst er, in vergelijking met de ziekenhuizen in ons land op dat tijdstip, een welhaast serene rust. Na het vervullen van enkele administratieve formaliteiten gaat de medische check up van start. Een vriendelijke Filipijnse dame bestudeert eerst zorgvuldig mijn beide armen, om vervolgens te besluiten via de bovenkant van mijn rechter hand bloed af te tappen. Da’s weer eens wat anders. Prima werk, de prikplek is nauwelijks terug te vinden en de “blauwe plek’, duikt ook de dagen nadien niet op. Ze maakt vervolgens een hartfilmpje; tevreden kijkt ze naar de pentekening welke geen grote bevingen vertoont; vraagt me om “please, some water” te drinken en neemt me vervolgens mee voor een gehoor- en oogtest. Deze legt direct bloot dat ik stijf kleurenblind ben. Gescheiden kan ik de kleuren wel uit elkaar houden en als het om de “kleuren-van- de-Caluwé” gaat (voor HR collega’s) herken ik ze zelfs als er 5 door elkaar lopen, maar als het op een plaatje wordt gecombineerd, haak ik al na één voorbeeld af. Dat heeft men kennelijk nog niet vaak meegemaakt, want de oogarts loopt me na afloop van de test nog even achterna en brengt dit nog eens expliciet te berde. Kennelijk moet ze haar verwondering even kwijt. De Filipijnse verpleegkundige waakt als een kloek over mij; verliest me tijdens het hele proces geen moment uit het oog en kondigt met een zachte stem en Aziatisch accent steeds de “next step” aan. Kennelijk is ze populair in het ziekenhuis, want ze groet iedereen en wordt door iedereen begroet. Eerder heb ik al eens geschreven dat men hier “voor-alles-een-mannetje” heeft. Dat geldt hier zeker niet voor mijn begeleidster, want ze assisteert, waar ze kan, bij alle activiteiten. Zouden alle dames in het Kingdom zo kunnen multi tasken? Misschien een idee?
Ondertussen gaat de check up verder met een paar fotootjes van de botten; een echo van de buik en tenslotte krijg ik het vriendelijke verzoek om nog enkele potjes en buisjes te vullen. Natuurlijk wordt ook die productie vriendelijk in ontvangst genomen. Na een begeleiding tot aan de uitgang (!); de vraag of ik een “driver” heb (!) en een “Thank you Sir”, sta ik na 5 kwartiertjes weer buiten. Compliment aan dit ziekenhuis met haar procesgerichte aanpak van mijn check up en haar klantgerichte houding. “The Mission” zoals deze op grote borden in het ziekenhuis staat, is wat mij betreft dik voor mekaar. Na alle bureaucratische ervaringen mag, moet dit gezegd worden, want ook de “driver” is ruim voor het afgesproken tijdstip aanwezig. Het kan dus.
Zo wordt op de ene plek de deur voor je open gehouden en op de andere wordt deze, terwijl je hat pand wilt verlaten, voor je neus gesloten. Tijdens het shoppen klinkt de oproep tot gebed. Niets bijzonders, maar nu lijkt het even of de Saudi’s het supermarktkarretje voor hun auto aanzien en spoedig word mij duidelijk wat de reden is van deze acceleraties. De kassa’s zijn tijdens het gebed gesloten en de rolluiken gaan dicht; alleen de nooduitgang is open. Bij het betreden van een winkel werd mij als eens vriendelijk mede gedeeld dat deze werd gesloten vanwege het gebed; er was al een vriendelijk verzoek om het pand te verlaten en nu dus een nieuwe variant. Je moet een half uur langer in de winkel blijven en na het gebed kun je betalen. Ik besluit enkele rondjes te maken, maar neem me voor om me niet te laten verleiden. Dat lukt! Maar een dag later, in een souk “Down Town Riyadh”, ga ik voor de bijl.
Bij aankomst merk ik dat de echte verwondering wat minder wordt en dus is het des te leuker als je plotseling op een pleintje staat waar kennelijk een veiling wordt gehouden of is het een rommel-markt? De activiteit is niet bijzonder, maar de sfeer is apart. Veel volwassen mannen, vrouwen ontbreken hier, lijken zich druk te maken over twee opgezette geiten. Natuurlijk kunnen Michael; ‘n Zuid Afrikaanse collega en ik, niet volgen waar het over gaat. Dus vooral maar geprobeerd om de sfeer te proeven, samen met een aantal pensionado’s die van afstand en vanuit de luie stoel, het drukke gebeuren bekijken. Ik wil de sfeer vastleggen en op mijn vraag of dat is toegestaan, wordt enthousiast gereageerd. “No problem! Please take a picture”. Toch waag ik me niet al te dichtbij. Een van de mannen maakt zich erg druk en lijkt een beetje de veilingmeester. Later op de middag zie ik hem in een, weliswaar wat gedateerde, "Dodge" een parkeerterrein afrijden. Kennelijk geen verkeerd baantje.
Het schouwspel is de moeite waard en als het niet meer om de geiten gaat, die niet aan een koper worden gebracht, gaat het om andere gedateerde spullen. Gelet op de gebaren en het luide woordgebruik is er sprake van een levendige handel, maar voor zover ik het kan zien worden er niet veel deals gemaakt. Naast deze “rommelmarkt” bevindt zich de “gold-souk”. Een mooi contrast, maar ook hier klagen de winkeliers over het gebrek aan deals. Slaat de crisis ook het Kingdom toe of is het slechts een kleine zondagmiddag-dip?
Hier blijkt de voorkeur van de Arabieren voor de “bling bling” in optima forma. De ene goudwinkel na de andere; allemaal de deuren wagenwijd open. Een vorm van beveiliging lijkt te ontbreken, maar met de veiligheid is dat zeker het geval. Natuurlijk zijn er ook de nodige reparateurs aan het werk en terwijl de vlam naast hen brandend wordt gehouden, staan ze de klanten te woord! Dus daar blijf ik maar niet te lang bij stil staan. Nu de handel kennelijk niet groot is, worden we met enige regelmaat aangesproken om eens te komen kijken naar al dat fraais. Een van de winkeliers spreekt me plotseling aan in het Frans. “Bonjour monsieur”. Een zakenmannetje dat kiest voor een afwijkende benadering en dus krijgt hij direct meer aandacht. “Ta va bien et vous?” Dan wordt het toch Engels “Where are you from?”; “Holland and a friend from South Africa”; “Let me show you my shop”. Hij heeft aan deze goudkust een winkel in sjaals; stoffen; lakens e.d. uit India; Pakistan; Nepal en omstreken. Ik loop mee en geef te kennen dat ik enkel wil kijken. “No problem Sir”. Hij laat me enthousiast de ene na de andere sjaal,“For your wife in Holland”, zien. Ik geef aan ze niet mooi vinden; dat is geen spel; ik meen het en Carla zal zel veel te bont vinden; toch voel ik de verleiding en de knieën worden week. “Only one or two colours?” “No problem, Sir” (wat is hier eigenlijk wel een problem?) en inderdaad daar komen ze rood; blauw; roze en, hij kent z’n klanten, “Look orange, especially for Dutch people!” “Feel this material”. Onmiddellijk komt in me op dat ik dit met de “jassen-van-Rome” (voor insiders) ook mocht doen. Dan gaat het in de richting van de prijs; er wordt “hard” onderhandeld, maar partijen hebben al lang door dat er een deal komt en voor 130 reaal ben ik de eigenaar. Te duur? Misschien? Maar het gaat toch ook om het spel en de verleiding.
Zie deel 6A voor vervolg
Karakteristiek deze week: Hoe word je als klant wel of niet verleid in de gezondheidszorg en elders?
De afgelopen week werd gedomineerd door bezoeken aan instanties met betrekking tot gezond-heidszorg; om diverse redenen was ik in het ziekenhuis; bij de tandarts en de fysiotherapeute. De ervaringen waren verrassend en vanuit het perspectief van de klant heb ik ze maar eens vergeleken met de supermarkt en de souk.
Begin februari keer ik terug naar Elsloo om de benodigde gegevens voor mijn iqama (= verblijfs- / werkvergunning) te completeren en 14 dagen later staat het visum van de Saoedische Ambassade in mijn paspoort. Daar kun je mee verder; dus de koffers weer gepakt en terug naar Riyadh.
Iedereen probeert me natuurlijk aan te praten dat ik terug ben gekomen voor de “vastelaovend”. Zeker, dat is een prettige bijkomstigheid, maar moet ik zeggen dat de carnavalsactiviteiten op een laag pitje staan. Een weekje verlof, zoals gebruikelijk tijdens de carnavalsweek, zit er niet in en ik kan met niet herinneren dat ik tijdens de “vastelaovend” zoveel hebt ge-ocs-t (SABIC-vorm van “skypen”) en gemaild. Het gaat dan vooral over de TRP-voorbereidingen (voor HR insiders). De global template komt niet ongeschonden uit het overleg; soms is het “stick to the template”; dan weer “change the template”. Zo gaat het een aantal keren op een neer, maar in de loop van de week ligt er dan toch een definitieve versie. Inmiddels hebben de eerste sessies plaats gevonden en het lijkt erop dat men redelijk tevreden is. “You never know” en een complete evaluatie zal pas later plaatsvinden.
Bij mijn terugkeer in Riyadh gaat de volgende fase van het iqamaproces voortvarend van start. Direct worden “Recruitment” (ja, ja, je word hier als ervaren medewerker gerecruit) en de “Company Doctor” ingeschakeld; na een dik uur en een afspraak bij het ziekenhuis, op de dag nadien, ben ik na twee dagen al een heel eind op streek. De “kenners” vertellen me dat het van nu af aan snel zal gaan. Gelukkig maar, want het begint een aantal mensen op te vallen dat ik nog altijd geen “blauw” streepje op mijn badge heb en kennelijk beginnen ze te twijfelen. “Are you really from SABIC?”
In het kader van het iqamaproces moet ik nog een medisch onderzoek ondergaan en collega expats bereiden me voor op een moeilijke ochtend in het ziekenhuis. Als ik om iets voor negenen arriveer heerst er, in vergelijking met de ziekenhuizen in ons land op dat tijdstip, een welhaast serene rust. Na het vervullen van enkele administratieve formaliteiten gaat de medische check up van start. Een vriendelijke Filipijnse dame bestudeert eerst zorgvuldig mijn beide armen, om vervolgens te besluiten via de bovenkant van mijn rechter hand bloed af te tappen. Da’s weer eens wat anders. Prima werk, de prikplek is nauwelijks terug te vinden en de “blauwe plek’, duikt ook de dagen nadien niet op. Ze maakt vervolgens een hartfilmpje; tevreden kijkt ze naar de pentekening welke geen grote bevingen vertoont; vraagt me om “please, some water” te drinken en neemt me vervolgens mee voor een gehoor- en oogtest. Deze legt direct bloot dat ik stijf kleurenblind ben. Gescheiden kan ik de kleuren wel uit elkaar houden en als het om de “kleuren-van- de-Caluwé” gaat (voor HR collega’s) herken ik ze zelfs als er 5 door elkaar lopen, maar als het op een plaatje wordt gecombineerd, haak ik al na één voorbeeld af. Dat heeft men kennelijk nog niet vaak meegemaakt, want de oogarts loopt me na afloop van de test nog even achterna en brengt dit nog eens expliciet te berde. Kennelijk moet ze haar verwondering even kwijt. De Filipijnse verpleegkundige waakt als een kloek over mij; verliest me tijdens het hele proces geen moment uit het oog en kondigt met een zachte stem en Aziatisch accent steeds de “next step” aan. Kennelijk is ze populair in het ziekenhuis, want ze groet iedereen en wordt door iedereen begroet. Eerder heb ik al eens geschreven dat men hier “voor-alles-een-mannetje” heeft. Dat geldt hier zeker niet voor mijn begeleidster, want ze assisteert, waar ze kan, bij alle activiteiten. Zouden alle dames in het Kingdom zo kunnen multi tasken? Misschien een idee?
Ondertussen gaat de check up verder met een paar fotootjes van de botten; een echo van de buik en tenslotte krijg ik het vriendelijke verzoek om nog enkele potjes en buisjes te vullen. Natuurlijk wordt ook die productie vriendelijk in ontvangst genomen. Na een begeleiding tot aan de uitgang (!); de vraag of ik een “driver” heb (!) en een “Thank you Sir”, sta ik na 5 kwartiertjes weer buiten. Compliment aan dit ziekenhuis met haar procesgerichte aanpak van mijn check up en haar klantgerichte houding. “The Mission” zoals deze op grote borden in het ziekenhuis staat, is wat mij betreft dik voor mekaar. Na alle bureaucratische ervaringen mag, moet dit gezegd worden, want ook de “driver” is ruim voor het afgesproken tijdstip aanwezig. Het kan dus.
Zo wordt op de ene plek de deur voor je open gehouden en op de andere wordt deze, terwijl je hat pand wilt verlaten, voor je neus gesloten. Tijdens het shoppen klinkt de oproep tot gebed. Niets bijzonders, maar nu lijkt het even of de Saudi’s het supermarktkarretje voor hun auto aanzien en spoedig word mij duidelijk wat de reden is van deze acceleraties. De kassa’s zijn tijdens het gebed gesloten en de rolluiken gaan dicht; alleen de nooduitgang is open. Bij het betreden van een winkel werd mij als eens vriendelijk mede gedeeld dat deze werd gesloten vanwege het gebed; er was al een vriendelijk verzoek om het pand te verlaten en nu dus een nieuwe variant. Je moet een half uur langer in de winkel blijven en na het gebed kun je betalen. Ik besluit enkele rondjes te maken, maar neem me voor om me niet te laten verleiden. Dat lukt! Maar een dag later, in een souk “Down Town Riyadh”, ga ik voor de bijl.
Bij aankomst merk ik dat de echte verwondering wat minder wordt en dus is het des te leuker als je plotseling op een pleintje staat waar kennelijk een veiling wordt gehouden of is het een rommel-markt? De activiteit is niet bijzonder, maar de sfeer is apart. Veel volwassen mannen, vrouwen ontbreken hier, lijken zich druk te maken over twee opgezette geiten. Natuurlijk kunnen Michael; ‘n Zuid Afrikaanse collega en ik, niet volgen waar het over gaat. Dus vooral maar geprobeerd om de sfeer te proeven, samen met een aantal pensionado’s die van afstand en vanuit de luie stoel, het drukke gebeuren bekijken. Ik wil de sfeer vastleggen en op mijn vraag of dat is toegestaan, wordt enthousiast gereageerd. “No problem! Please take a picture”. Toch waag ik me niet al te dichtbij. Een van de mannen maakt zich erg druk en lijkt een beetje de veilingmeester. Later op de middag zie ik hem in een, weliswaar wat gedateerde, "Dodge" een parkeerterrein afrijden. Kennelijk geen verkeerd baantje.
Het schouwspel is de moeite waard en als het niet meer om de geiten gaat, die niet aan een koper worden gebracht, gaat het om andere gedateerde spullen. Gelet op de gebaren en het luide woordgebruik is er sprake van een levendige handel, maar voor zover ik het kan zien worden er niet veel deals gemaakt. Naast deze “rommelmarkt” bevindt zich de “gold-souk”. Een mooi contrast, maar ook hier klagen de winkeliers over het gebrek aan deals. Slaat de crisis ook het Kingdom toe of is het slechts een kleine zondagmiddag-dip?
Hier blijkt de voorkeur van de Arabieren voor de “bling bling” in optima forma. De ene goudwinkel na de andere; allemaal de deuren wagenwijd open. Een vorm van beveiliging lijkt te ontbreken, maar met de veiligheid is dat zeker het geval. Natuurlijk zijn er ook de nodige reparateurs aan het werk en terwijl de vlam naast hen brandend wordt gehouden, staan ze de klanten te woord! Dus daar blijf ik maar niet te lang bij stil staan. Nu de handel kennelijk niet groot is, worden we met enige regelmaat aangesproken om eens te komen kijken naar al dat fraais. Een van de winkeliers spreekt me plotseling aan in het Frans. “Bonjour monsieur”. Een zakenmannetje dat kiest voor een afwijkende benadering en dus krijgt hij direct meer aandacht. “Ta va bien et vous?” Dan wordt het toch Engels “Where are you from?”; “Holland and a friend from South Africa”; “Let me show you my shop”. Hij heeft aan deze goudkust een winkel in sjaals; stoffen; lakens e.d. uit India; Pakistan; Nepal en omstreken. Ik loop mee en geef te kennen dat ik enkel wil kijken. “No problem Sir”. Hij laat me enthousiast de ene na de andere sjaal,“For your wife in Holland”, zien. Ik geef aan ze niet mooi vinden; dat is geen spel; ik meen het en Carla zal zel veel te bont vinden; toch voel ik de verleiding en de knieën worden week. “Only one or two colours?” “No problem, Sir” (wat is hier eigenlijk wel een problem?) en inderdaad daar komen ze rood; blauw; roze en, hij kent z’n klanten, “Look orange, especially for Dutch people!” “Feel this material”. Onmiddellijk komt in me op dat ik dit met de “jassen-van-Rome” (voor insiders) ook mocht doen. Dan gaat het in de richting van de prijs; er wordt “hard” onderhandeld, maar partijen hebben al lang door dat er een deal komt en voor 130 reaal ben ik de eigenaar. Te duur? Misschien? Maar het gaat toch ook om het spel en de verleiding.
Zie deel 6A voor vervolg
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
