Deel 5: Werken voor SABIC in Riyadh / Saudi Arabia

Deel 5: 24 januari – 30 januari

Karakteristiek deze week: “Komen en gaan en kilometers zonder status”.

Het is een week van “komen en gaan”. In het weekend kondigen twee HR collega’s van SABIC, Bianca en Susanna, hun komst aan. Tijdens “ons” weekend staat mijn ex-collega MT-lid van “Supply Chain Chemicals” Pierre Weerts, plotseling voor mijn neus; hij wil graag samen met HR collega Marcel Mulders op bezoek komen; bij Corporate HR Riyadh komt de ene en vertrekt de andere manager; eind van de week staat er nog een “uitje” naar Jubail op het programma en aansluitend de reis naar Holland. Kortom, samen het “work to do” staat het weekje lekker vol.

Op het moment dat Bianca belt moet ik haar teleurstellen, want ik ben op weg naar IKEA. Om het appartement qua ergonomie; gezelligheid en netheid op een nog hoger peil te brengen, ga ik op zoek naar een bureaustoel ; een staande schemerlamp en ’n wasbox.
Het assortiment lijkt veel op het Nederlandse en het gebrek aan Arabische invloeden stelt me wat teleur; er is verrassend weinig “bling bling”. Het voordeel van de uniformiteit is dat ik in het magazijn gewoon van links naar rechts kan lezen en mijn spullen makkelijk kan vinden. Als het verschil niet door de artikelen wordt gemaakt, maar eens wat meer letten op de medewerkers. Opvallend veel medewerkers zijn de Engelse taal niet machtig; dat valt mij tegen van dit concern. Diverse malen lukt het niet om in gesprek te komen en met handen en voeten moet ik helder maken dat de aangeboden gloeilamp niet de juiste. “Het lukt en ik krijg een andere ”. Dan maar eens kijken of de klanten het verschil maken. Ik weet niet hoe het in Nederland is bij de IKEA’s, maar als ik even voor het openingstijdstip van drie uur arriveer, staan er al tientallen mensen te wachten. In de loop van de middag wordt het zo druk dat er files ontstaan in de winkel. Je ziet er veel grote groepen (families ?) en het lijkt erop dat zij het echte verschil maken. Sommige hebben namelijk een “drager” bij zich voor de gekochte spullen. “Echt waar!” Ik heb al eerder geschreven dat de Saudi’s het werk graag delegeren. Ook hier aan de kassa’s weer mannetjes die de artikelen voor je van de band halen; soms nog een keer extra inpakken; in een draagtas doen; netjes in de kar leggen en tenslotte bij elke klant zeggen “You are welcome, Sir”. Na een paar dagen ontdekte ik dat dit niets te maken heeft met “Welkom heten,” maar een betekenis heeft van “Graag gedaan”.

Dat is natuurlijk een stukje cultuur, maar ik probeer ook de “echte” cultuur van het land wat op te snuiven en dus ben ik naar het “Arabic National Museum” gegaan. Je moet dat goed plannen, want er zijn nogal wat dagdelen dat het museum is geopend voor “families” en niet voor “men only”.
De architectuur is in alle opzichten strak en modern; bovendien ligt het in een omgeving met mooie parken. De entree bedraagt 10 SAR (€ 2,50,= ongeveer); maar een gidsje is niet te krijgen; alleen een plattegrond. Het eerste deel van het museum voldoet niet aan mijn verwachtingen. Er zijn veel spullen te zien van opgravingen; zoals potten en pannen; munten; kettinkjes; lampjes en als je al een paar keer in een oudheidkundig museum bent geweest, is er niet veel nieuws. De geschiedenis van het land komt voor een “niet-Saudi”, wat mij betreft, niet echt goed uit de verf. Je ontdekt wel dat er ook in dit land veel oorlogen zijn geweest; komt op de wijzigende landkaarten voortdurend de heilige steden Mekka en Medina tegen en het duurt een paar jaar voordat Riyadh op de kaart staat. Interessant is de afdeling over de “Hajj” en de twee belangrijkste moskeeën van de Arabische wereld; Mekka en Medina. Via maquettes krijg je een inzicht van de enorme omvang van deze moskeeën.
De “Hajj” is een verplichte pelgrimstocht naar Mekka voor alle gezonde, volwassen moslims die over voldoende geld beschikken. Je ziet vanuit alle windrichtingen uitgestippelde pelgrimstochten, welke vroeger te voet werden afgelegd of met de kameel. De moslim is verplicht om dit minimaal een keer in zijn leven te doen , maar kun je om gezondheidsredenen niet gaan, of heb je niet genoeg geld, dan is het geen verplichting en mag je een ander vragen. In de regelgeving van SABIC lees ik dat deze tocht wordt gefaciliteerd met “buitengewoon verlof”. Zo heeft elke cultuur zijn redenen voor deze vorm van verlof.

Na ruim 1,5 uur cultuur snuiven, wil ik even wat van de natuur genieten. Het is vandaag met 28 graden de eerste echte warme dag sinds mijn komst op 3 januari, en wandel door een van de nabij gelegen parken. Daar slaat het toeval toe. Plotseling spreken twee jonge mannen mij aan. “Are you a tourist Sir?” Nou ja, niet helemaal, maar toch ook weer wel. “Where are you from?” Als ik vertel dat ik uit Nederland komt klaart hun gezicht helemaal op. Ze zeggen uit Engeland te komen; hebben recent hun master behaald in “Electronis” en “Telecom” en zijn in Saudi Arabia op zoek naar een baan! Hoe hebben ze gezien dat daar een HR-man door het park loopt? Hun sollicitaties hebben nog niet tot succes geleid. Ik hou me wat op de vlakte, maar ze vragen door. ‘What are you doing here?” Ze blijken SABIC te kennen en vragen verder door. “In HR, waaw!” “Can you do something for us?” “Maybe” Op mijn vraag of ze de permissie hebben om in het Kingdom te werken en te verblijven antwoorden ze volmondig “Yes”, maar ik betwijfel het. Afgelopen week heb ik wat inzicht gekregen in het aantal vacatures bij SABIC en dat is gigantisch, dus ik geef ze het advies om hun CV naar mij op te sturen en dat ik dan binnen SABIC zal onderzoeken wat de mogelijkheden zijn. Stel je voor! Mijn twijfel is tot op heden bevestigd, want er is nog geen CV binnen. Zouden ze inmiddels een baan hebben gevonden of zouden ze toch geen iqama (= werk- / verblijfsvergunning) hebben of …………………….? Apart.

Bianca de Cock en Susanna Saez Solar zijn in Riyadh in verband met de training “Leaders in Business” en willen graag even op bezoek komen. Ze zijn erg enthousiast over de training en hebben scherpe observaties over de heren professoren. Natuurlijk gaat het verder over het werken als HRBP in Riyadh; de situatie in Sittard / Geleen en het leven op de compound. Bianca heeft Belgische én Nederlandse hagelslag voor mij meegebracht. Eens kijken of ik een verschil kan proeven. Dank je Bianca, want na enkele weken vooral (dikke bruine) boterhammen met kaas en jam, is dit een welkome afwisseling. Voor we het weten zijn er drie uur voorbij en met de beelden van een compound in het schemer donker keren ze terug naar “Four Seasons”. Het doet toch even pijn als ik ze uitzwaai. Komt nu het moment dat ik voor het eerst na drie weken even de Kleenex nodig heb? Neen dus, want Bianca en Susanna zijn nog niet uit het zicht verdwenen of er bellen weer twee SABIC-ers; Pierre Weerts en Marcel Mulders. Afgesproken werk? Zij zijn hier in verband met de start van het project “Career Lines in Supply Chain” en komen een dag later op bezoek. Dat wordt dus weer naar het restaurant. Was ik de vorige week nog optimistisch over mijn gewicht, nu begin ik me zorgen te maken. We eten samen met HR-collega André en ook nu vliegt de tijd. Collega’s, dank voor jullie bezoeken. Voor allen geldt: “You are welcome”; in de letterlijke betekenis van het woord.

Afgelopen week was de laatste van onze HR-manager in deze rol . De wekelijkse HR-meeting werd voor de eerste keer voorgezeten door zijn opvolger Abdullah. Bij de opening van de vergadering beginnen we “gewoon”; “Business as usual”. Geen woord van de nieuwe en geen afscheid van de “oude” voorzitter. Het valt te meer op omdat men het altijd heeft over het belang van de relaties. Dat zouden we in Limburg toch anders doen; “komen en gaan” worden als momentum gebruikt en verlopen daar toch een stuk “warmer”. Achteraf check ik eens bij mijn “westerse” collega’s wat zij daarvan vinden. “Yes indeed strange”; maar kennelijk hebben zij zich toch al wat meer aangepast. Soms moet je dat ook niet doen.
Verder kwam er deze week een compliance case op mijn bordje en daar zitten er enkele leermomenten in. Saudi’s vinden compliance (= werken volgens de geldende regels) zeer belangrijk en hebben inhoudelijk goed ontwikkelde procedures om afwijkingen te onderzoeken; ook in cultureel opzicht was dit interessant. In grote lijnen komt het erop neer dat een medewerker een klacht op papier zet, omdat hij door een leidinggevende uit een andere afdeling, wordt gevraagd werkzaamheden te verrichten welke niet tot zijn takenpakket behoren. In dat proces is hij op enig moment onheus bejegend. In het gesprek dat we voeren, geef ik aan verrast te zijn dat zijn baas kennelijk geen enkele rol speelt. Betrokkene geeft aan geen probleem te hebben met zijn baas en wil deze ook niet in het spel betrekken. Wat ik doe is “Western thinking!”. Deze feedback zet me aan het denken. Kennelijk heb ik te makkelijk de eigen denkbeelden op een andere organisatie geprojecteerd en dank hem voor deze feedback.

Zie deel 5A voor vervolg