Deel 67: Werken voor SABIC in Riyadh /Saudi Arabia

Week: 29 november - 5 december

Thema: Zwarte Kamelen en Blonde Missen


Het laatste uitstapje in het Kingdom was afgelopen weekend. Een bezoek aan het “Camel Beauty Contest Festival” in Um Rgabah; 300 kilometer ten noord-oosten van Riyadh; op 200 kilometer van de grens met Koeweit. Om allerlei redenen zijn er deze keer geen vrienden die interesse hebben in de trip. Het lijkt me een authentiek Arabisch evenement en dus besluit ik alleen op stap te gaan. Zo alleen is dat nu ook weer niet, want om 6 uur ‘s ochtends zitten er 20 personen in de touringcar bij Salwa die de “Missverkiezing” willen bijwonen

Het festival wordt dit jaar voor de 15e keer gehouden; krijgt steeds meer allure en wordt inmiddels door diverse Tv-kanalen uitgezonden. Gedurende ruim 1 maand worden wekelijks de mooiste kamelen gekozen en elk weekend staat er een bepaalde kleur in de belangstelling. Dit weekend staat “zwart” in de schijnwerpers; maar ook de witte; rode; gele en blonde kameel krijgt volop aandacht.
Het festivalterrein is midden in de woestijn en speciaal gebouwd voor dit evenement. De bezoekers zijn enkel Saudische heren en omdat er in ons gezelschap een aantal dames zijn, krijgen we een speciale tribune aangewezen. Behalve Salwa kan ik inderdaad geen andere Saudische dame ontdekken.

Gedurende ruim twee uren trekken 22 groepen, deze keer bestaande uit 30 zwarte kamelen, aan ons en aan de jury voorbij. Elke groep heeft zijn supporters en deze juichen hun favorieten natuurlijk hartstochtelijk toe, maar de kamelen lijken er niet warm of koud van te worden. Soms vormen ze in een langgerekte groep; dan weer een zeer compacte; soms is er een drafje en vaker “paraderen” ze alsof ze op de catwalk staan, alsof ze beseffen waar het hier om gaat.
Als de kameel op haar gemak loopt, oogt ze zeer gracieus. Ze schrijden voort en sommigen lopen voorbij alsof ze zeggen willen: “Kijk nog eens goed hoe mooi ik ben”. Het betreft een “Missverkiezing” dus ik schrijf even in de vrouwelijke vorm; maar er loopt bij elke groep ook een mannelijke kameel mee. De functie daarvan ontgaat mij. Hij vormt steeds het sluitstuk en zijn enkels zijn met touwen vastgeknoopt! Het lot van een man die achter een hele stoet dames aanloopt en wat opvalt, geen dame die af en toe eens omkijkt.
Natuurlijk wordt er een winnaar gekozen en na dit collectieve gebeuren, is er nog een individuele keuring van 10 kamelen uit de groep. Ook daar komt nog een winnaar uit. Ze worden gekeurd op hoofd; nek; bult; lengte; lippen; hun zijde en de enkels.
Op deze zaterdag betreft het steeds groepen van 30 kamelen, maar dit loopt op tot parades van 100. Elke groep is eigendom van één eigenaar. Een beetje kameel kost al snel duizenden euro’s; dus er loopt aardig wat kapitaal rond. En in wereld waar geld; roem en competitie elkaar ontmoeten, ligt het dopingspook op de loer. Dat betekent ook voor de kamelen strenge controles!

In de vorige aflevering heb ik iets verteld over de belevenissen als bezoeker aan “International Medical Center” in Jeddah; dit keer weer een paar regels over gezondheidszorg, maar nu vanuit het oogpunt van de verpleegkundige. Tijdens de lunch zit ik aan tafel met 6 dames; allen verpleegkundige in een ziekenhuis in Riyadh. Ze komen van alle windstreken; namelijk: Finland; Maleisië; Portugal; Nieuw Zeeland; Canada en de US. Waarom komt een verpleegkundige naar het Kingdom? De motieven zijn deels voorspelbaar, deels verrassend. Het avontuur lonkt; er lonkt geld en ............................. er lonken “reizen”. Vanuit Riyadh zijn Europa en Azië makkelijk te bereizen. Dus vliegen de dames regelmatig uit. Mijn opmerking dat je vanuit Dubai toch ook de wereld kunt verkennen en het leven daar wat aangenamer is voor vrouwen, wordt echter eensgezind verworpen. “Too expensive and with all those beautiful shops we would spend too much money”. Dat lijkt mij een eerlijk antwoord; dus nog een tweede vraagje.

Hoe is het om in een ziekenhuis te werken in Saudia? Kennelijk is de kwaliteit van de gezondheidszorg in de (overheids-)ziekenhuizen toch wat minder dan wij gewend zijn. Veel lastiger is de samenwerking vanwege de verscheidenheid aan nationaliteiten en culturen; maar bovenal vanwege de man – vrouw verhouding in de Saudische cultuur. De verpleging van Saudische mannen kan vaak niet door Saudische vrouwen worden gedaan en Saudische mannen willen niet worden verpleegd door Saudische vrouwen; c.q. deze vrouwen hebben toestemming nodig van hun vader of echtgenoot om mannen te mogen verplegen. De niet-Saudische dames verplegen zowel mannen als vrouwen. Dat vraagt wel veel afstemming en soms is er bij de een over- en bij de ander onderbelasting. De dames uiten zich overigens terughoudend en dat siert hen. Diversiteit heeft veel mooie kanten; hier is het ogenschijnlijk net wat te veel, maar de reizen bieden kennelijk voldoende compensatie voor dit ongemak. Die zullen dus wel heel erg plezierig zijn.

Bij dergelijke festivals is er natuurlijk veel jeugd. De nieuwsgierigheid viert weer hoogtij en op enig moment word ik aangesproken door een viertal pubers. Of ze met mij op de foto mogen. Tuurlijk! Of ik van hen een foto wil maken. Prima! Maar dan komt de aap uit de mouw. Ze willen met enkele blonde “Missen” op de foto. Ook dat wordt geregeld. Aan Salwa’s ideaal om culturen dichter bij elkaar brengen, wordt hier middels een fotootje een bijdrage geleverd.

Donderdagavond was het “Farewell Dinner” in “Najd Village”. “Mr. Mustafa” had de zaken prima voor elkaar en met z’n zestienen hebben we een hele gezellige avond gehad. Dear friends once more thanks for accepting the invitation. Ayman; Ed; Frank en Ger thanks for your speeches. All of you thanks for the presents. Zo werd het een vervroegde pakjesavond.

Feiten-van-de-volgende-week
• Zondag om 9.00 uur; ik realiseer me dat het wat vreemd klinkt; staan de verhuizers op de stoep. Na een uurtje selecteren staan alle stapeltjes gereed.
• Vanaf a.s. dinsdag t/m donderdag nog een keer naar Yanbu en de week daarna start het echte clearance proces. Dat wordt nog een paar daagjes vriendelijk pushen.
• Beste Sint en Piet dat jullie met deze drukke dagen
Ook nog tijd hebben om naar een expat te vragen.
Net voor pakjesavond in de mailbox nog een bericht
Wat een verrassing zo’n mooi gedicht!
Het doet mij veel deugd dat jullie mij niet vergeten
En dat wil ik bij deze even aan mijn collega's laten weten

Gistermiddag waren de Sint en Piet in Sittard,
en we vroegen aan de collega’s van HRM waar is Gerard,
Maar lieve Sint en Piet,
weet u dat dan niet?
Gerard woont al bijna 2 jaar in het buitenland,
in een land met heel veel zand!
Hij woont in Saudi Arabië,
en in oktober was hij in Jordanië.
Dit alles kan men lezen in zijn blog,
harstikke leuk wat hij allemaal schrijft, het Venloos joch!
We hoorden van de collega’s, gelukkig duurt het niet meer lang,
want in januari komt Sjraar weer in Sittard door de hoofdingang!
Momenteel is hij bezig met de laatste loodjes,
over 4 weken is hij weer bij zijn Sittardse teamgenootjes!
Heel veel succes in de laatste 2 weken,
de afgelopen 2 jaren zijn zo verstreken!
Dit jaar voor de laatste keer geen pakjesavond en geen suikergoed,
maar wel in de vorm van dit gedicht, vanuit het zuiden van Nederland, een feestgroet!

Groetjes van Sint en Piet